پّپا آکھدا پرےم دے پھل باجھوں, رّب رُّکھ سریںه دا سُّک جااے ۔
بُوٹا پھلن دی آس اُمَےد کِآ هَے, بیت چےت بسںت دی رُّت جااے ۔
لّکھ برس دی جمھاں گُںجاِاش کیتی, بھاوےں اّج هی چوگ نکھُّٹ جااے۔
راهی رُوه سریر مےں وّس رِها, بھاوےں اّج هی چھوڈکے بُت جااے۔
جےکر مرن دے وکت نُوں ےاد رّکھے, بںدا رّب دی ترپھ نُوں جھُّک جااے ۔
پُورا مِلے گُردےو تبیب کوای, تاهیں دُوای دُرمّت دا دُکھ جااے ۔
من جان تُوں پرِتھمےں مرن چںگا, جےکر مرن دا پھَےسلا مُّک جااے ۔
کھالی پّليوں مکر پاکھںڈ کردے, بھلا سو جو پاِاک لُک جااے ۔
بھلے بھجن بِن ِاستری مرد ناهیں, ساڑی دُهاں دی پّگ تے گُّت جااے۔
سّچ آکھدے تِآگ وِراگ باجھوں, کَےسے جیو ازاب توں چھُٹ جااے ۔
بھاوےں راج کریاے نَوکھںڈ پرِتھوی دا بھوگ بھوگِآں دِلوں ن بھُّکھ جااے۔
دےا سِںگھ تُوں ِاشک-شراب پی لَے, مّت کَول کلبُوت دا پھُّٹ جااے ۔
