کَےسپیان ساگر دا بّچا
لهِراں لَےںدا بّچے واںگر۔
لهِراں چھڈدا مَوج 'چ آ کے
مَوجاں چاڑھے کںڈھے اُّتے,
پھےر اُتارے, پِّچھے جاوے
چڑھدا لهِںدا ججبے واںگر۔
ِاک چھل جاوے تے ِاک آوے
نِرچھل اُسدے هِردے وِچوں
نِکلن, تے چھاتی تے اُسدی
کرن کلولاں مَوجاں, مانن
پر مَےں بَےٹھا هاں کںڈھے تے
کںڈھے اُّتے مَےں بَےٹھا هاں,
وےکھ رِها هاں چَوهیں پاسیں
بّچے بُّڈھے کامے بابُو
کُڑیآں ماواں تے بھَےناں تے
جوڑے جوڑے, ٹّبر جُڑکے
گوتے لا کے کھُس هُںدے نے ۔
کںم کر کر کے تھّکے هَے سن ۔
دُور تھکاوٹ کردے نے تے
مِهنت کرکے آيا سی جو
اُس مُڑھکے نُوں لاهُںدے نے سبھ
تاں جو اگلے دِن نُوں وی اُه
کںم کر سّکن تکڑے هو کے
ِاس وےلے بھُّلے نے سبھ کُجھ۔
ےاد اُنھاں نُوں ِاکو هی گل
وےهل کِوےں مانی جاںدی هَے
وِهل وی اُه جو تاں مِلدی هَے,
جان لڑااُنی جد آاُںدی هَے۔
کھُس هُںدِآں نُوں وےکھ رِها هاں
در کِنارے اُّتے بَےٹھا ۔
مان رِها هاں مَےں وی کھُسیآں
اپنا آپ اُنھاں وِچ پا کے ۔
ِااُں لّگے جِاُں مَےں وی گوتے
لااُںدا هاں اَونھاں دے واںگُوں ۔
کھُس هُںداں اَوهناں دے واگُوں ۔
کاما بابُو مَےں وی هاں جِاُں
کَےسپیان دے کںڈھے اُّتے
نھاںاُدے اےنھاں دےوتِآں چوں
دُور کِنارے اُّتے بَےٹھا ۔
کَےسپیان دے کںڈھے اُّتے
وےکھ رِها هاں چَوهیں پاسیں
مےهنت دی بّتی دے جلوے
چانن کیتا هَے جِهناں نے
هر ِاک پاسے تے هر ترپھے ۔
پر ِاک پاسے لیک جِهی هَے
کُجھ پّچھوں کُجھ دّکھن ول نُوں
کالی کالی اںدھِآرے دی ۔
ِاک پُرکھی رجواڑا ساهی
دی ِاه کالکھ اج وی کاِام ۔
سوچ رِهاں کِ مِٹ جااےگی,
هُن ِاه کاِام رهِ نهیں سکدی ۔
چانن اّگے مِٹ جااےگی
اںدھِآرے دی لیک جِهی ِاه ۔
کَےسپیان دے آل دُآلے
سبھ پاسے چانن پسرےگا۔
لیک نهیں دِّسےگی کوای,
اںدھِآرے دی کالی کالی ۔
پر مَےں بَےٹھا هاں کںڈھے تے۔
سوچ رِهاں کںڈھے تے بَےٹھا
گوتے مَےں وی لاواں ِاس وِچ
پر ِاک سرم جِهی آاُںدی هَے ۔
هِںد ساگر دا نےڑ مَےں کیتا
جو ساگر هَے بهُتا وڈا
جِس اّگے کَےسپیان لّگے
بّچا بّچا جُّسے کارن ۔
اَےپر اُںنج ِاه بّچا وےکھو
اّگے لںگھِآ هويا دِّسے
اَوس وڈےرے پاسوں کِنّا ?
سرم ِاهو کھاںدی هَے مَےنُوں,
ِاس نُوں اپنا آپ وکھاواں ?
بھرم جو بنِآ هويا مےرا
تے مےرے اُس هِںد ساگر دا
کھُلھ جااےگا بھرم جدوں ِاه
کی آکھنگے باکُو والے,
آجرباایجان دے لوکیں۔
هاں, مَےں هاں کںڈھے تے بَےٹھا !
ساتھی کهِںدے نے تُوں وی هُن
همدردا کُجھ گوتے لا لَے
الَےگجاںدر مِرونوو تے
آنںد بھاای آکھ رهے نے ۔
گوتے لا لَے گوتے لا لَے ۔
ناںه کراں تاں آکھن ِاه کِ
ِاه سرمیلا کُڑیآں واںگُوں۔
ِاه گل وی هَے ٹھیک ِانھاں دی ۔
ساِار نے سرمیلے هُںدے
نںگے کردے نے دُوجے نُوں :
جو کالکھ دے هَےن پُجاری,
جو اںدھِآرے دے گاهک نے ۔
آپ کِوےں نںگے هو بَےٹھن
لوکاں اّگے ساگر اّگے۔
بھرم جِها بنِآ رهِ جااے۔
کںڈھے دے اُّتے بَےٹھے دا۔
پر مَےں وی لاواںگا ِاس وِچ
گوتے, جد وےلا آاےگا۔
جد مَےنُوں ڈر نهیں بھاسےگا ۔
سرم اُڑےگی جد ِاه مےری ۔
مَےں وی گوتے لاواںگا پھِر
هِںد ساگر وِچ کَےسپیان وِچ ۔
پر هُن تاں مَےں بَےٹھا هوياں
ِاس ساگر دے کںڈھے اُّتے ۔
