پراں نُوں بنّھ کے پربت بےبسی دا
هواواں نے کِها پںچھی اُڑی جا
کِسے ساگر دی هِّک چُںمن توں پهِلاں,
تھلاں نے پی لِآ پانی ندی دا
تےرے کھُلھے هواے در دی شرم سی,
نهیں ازاد هو جاںدا کدی دا
جے فرشاں نُوں نهیں هَے ارش مافک,
ِاهدے وِّچ دوش کی هَے آدمی دا
مےری نےکی 'چ تاں کُجھ دم نهیں هَے,
بھروسا هَے مَےنُوں تےری بدی دا
سمُںدر هُسن دا تُوں جاندا هاں,
لَے مَےتھوں پِآس دا تُبکا لای جا
جو کرنا ای زُلم کر لَے هُنے ای,
بھروسا کی هَے مےری زِںدگی دا ?
تےرے بُّلھاں نُوں مَےں چُںمدا نهیں هاں,
مےرے بُّلھاں 'چ هَے کِنکا کھُدی دا
