پرايا شهِر هَے تارے پرااے چںد بےگانا۔
سجی مهِفل امیراں دی چھُپااے دِل مُفلسانا۔
بِگانی دھُّپ نُوں اُںگلی لگاای پھِرن پرچھاوےں,
مناں دا وِلکنا جاری اتے هوٹھاں دا مُسکانا۔
بھرے ِاس نگر تنها هاں کِسے جںگل دے پھُّل واںگُوں,
کِسے نا وےکھِآ کھِڑنا مِرا نا کھِڑکے مُرجھانا۔
بڑا کُجھ هَے سِکھااُںدا زِںدگی نُوں ےاد جے رّکھیاے,
کِسے شیشے دا پّتھر نال ٹکرانا تے ٹُّٹ جانا۔
دِسن نُوں شاںت لگدا اے مگر گںبھیر هَے ساگر,
کِنارے واليو اےسے ’چوں هی اُّٹھنا هَے تُوفاناں۔
کِسے رںگ نُوں تاں مِل ‘اجمےر’ گھر ترکال آای هَے,
دراں تے رات پُّجےگی تاں پَے جااےگا پچھتانا۔
