کّلھ مَےں اُّڈدے هواے
پرِںدِآں نُوں آواز ماری
تے کول بِٹھا پُّچھِآ
کی تُهاڈے وی گھر گھاٹ هُںدے آ?
کوای مںجا بِسترا
چُّلھے-چَوںکے
بھاںڈے-ٹیںڈے
گلیآں-مُهّلے
پِںڈ-کسبے
رِشتے-ناتے
مُهّبتاں
رُسواایآں
تنهاایآں
شِکوے شِکاِاتاں
تُهاڈے وی آپو آپنے
مُلک هُںدے هونے آں ?
هّداں-سرهّداں
بںدُوکاں-تلواراں
مردے هونے آ ماردے هونے آ
ِاّک دُوسرے نُوں
تُهاڈا وی لهُو ڈُّلدا هونا
آپو آپنے وتن تے
آپو آپنی کَوم دی انکھ دی خاتر
تُهاڈا وی هر کِسے دا آپو آپنا
کوای نا کوای مزهّب هُںدا هووےگا
جِس دی خاتر رےت دِںدے هوووگے
ِاّک دُوجے دیآں دھَوناں
تے لاه دِںدے هوووگے
ِاّک دُوجے دے سِراں نُوں
ساڑ دِںدے هوووگے
ِاّک دُوجے دے پراں نُوں
مےرے ِاه تمام سوالاں نُوں سُن کے
خاموش بَےٹھا ِاّک پرِںدا
جواب وِّچ بولِآ
هاں ساڈے وی گھر هُںدے آ,
کِاُں نهی ?
ِاه سارے دے سارے درّکھت
ساڈے گھر هی تاں هن
ِاهناں دیآں لچکدار ٹهِنیآں
ساڈیآں مںجیآں پلںگھ
ِاهناں دے نرم مُلاِام پّتے
جِوےں کوای رےشمی چادراں هون
روز تڑکے تڑکے
ترےل دیآں بُوںداں
دھو جاںدیآں نے ساڈے سبھ دے مُوںه سِر
کای وار نُها جاںدیآں نے سانُوں
نّچدیآں هوایآں بارِشاں
ِاه کھےت نِآایآں تے ساری دھرتی
ساڈا چُّلھا-چَوںکا هی تے هَے
جدوں وی بھُّکھ لّگی اُّترے بَےٹھے تے کھا لِآ
هاں اسیں وی مُهّبت کردے آں
ِاّک دُوجے نال رُّسدے آں
منااُںدے آں
پر ِاّک دُوجے نُوں ماردے نهی
نا کھےتاں بنّھِآں دیآں هّداں دی خاتر
نا کِسے مُلک دی سرهّد دے لای
نا ِاتھے کِتے کںڈِآں دی تار هَے
نا کِسے دے هّتھ رفل نا تلوار هَے
اسیں مزھباں دے نام دے اُّتے
وّڈھدے نهیں ِاّک دُوجے دے سِراں نُوں
ساڑدے نهی ِاّک دُوجے دے پراں نُوں
ساڈا سبھ دا ِاّک هی مُلک آ
ِاه کھُّلھا اسمان
ساڈا ِاّک هی دھرم هَے
ساڈی اُڈان
جدوں اسی اسمان 'چ هُںدے آ
آپنی اُڈان 'چ هُںدے آ
تُسیں سارے دے سارے هی
بهُت بَونے لّگدے هو
مَےں تاں کهِںدا هاں
کِ تُسیں وی اُّڈنا سِّکھ لوو...
اُس پرِںدے دی گّل سُن کے لّگِآ
کاش !
مَےں وی ِاّک پرِںدا هُںدا۔
