پارک وِچلی کُرسی, سُنکے هُںدی لوهے-لاکھی جاوے۔
کیکن اُس ’تے بَےٹھا باپُو اّکھاں مُںد, وِساکھی جاوے۔
کُجھ ٹّلیآں کُجھ گھُںگرُو بنّھ کے ِاّک ڈںڈے نُوں تُرے مُناکھا,
اُسدے پِّچھے-پِّچھے, میلاں تیکر بھیڑ سُجاکھی جاوے۔
شامیں پرچھاوےں توں پُّچھے, اُّجڑے باگاں دی پگڈںڈی,
کملا پهِرےدار دُپهِرے, اکسر کِسدی راکھی جاوے۔
هر کوای اںدریں ڈّکنا چاهوے, بھر کے پَون کلاوے اںدر,
‘‘سمجھ کرو کُجھ بھليو,’’ هر کوای ِاّک دُوجے نُوں آکھی جاوے۔
مّتھے ’تے آدےس لِکھا کے, پل وِّچ لںگھ جاںدی هَے دُنیآں,
اںکُس ورگا بںدا, ساری اُمرا وےکھی-چاکھی جاوے۔
