ِاس جںگل وِچ پرچھاوےں هی پرچھاوےں نے
بِرچھ کِتے نجریں نا آوے
پرچھاوےں دی چھاوےں بهِ کے
هر کوای اپنی جُون هںڈھاوے
سِر-نںگی ممتا دی گودی کیکن بَےٹھاں
مےرا کّد چھاںگِآ جاوے
ِاس جںگل وِچ پرچھاوےں هی پرچھاوےں نے
سپھر لای تن من وِچ کاهلی جاگ رهی هَے
پَےراں وِچ راهاں دے گُںجھل بهُت وِچھے نے
جِوےں کِسے مانس روگی دی نیںد-ڈال تے
بےمُوںهے سُپنے دے بالک وِلک رهے نے :
ساڈا کَون پِتا-مهِتاری
هر ِاک رستا دےس-دِسَوراں ول جاںدا هَے
دِسا کوای نجریں نا آوے
دِسا-بھرم دے گُوڑھے پرچھاوےں دی چھاوےں
اُمراں تُریآں جان کیڑیآں دیآں کتاراں
ِاس راهاں دے لیک جال تے
پَےر انَےن سهِج تُردا هَے
پَےر سنَےن اُلجھدا جاوے
ِاس جںگل وِچ پرچھاوےں هی پرچھاوےں نے
بِرچھ کِتے نجریں نا آوے ۔
