پّتھر اّگے سیس نِوااُنا آاُںدا نایں۔
لوکیں آکھن رّب دھِآاُنا آاُںدا نایں۔
اسیں تاں درد هںڈھايا پُوری شِّدت نال,
جھُوٹھی مُوٹھی دِل پرچااُنا آاُںدا نایں۔
اُس نے پھُّلاں واںگُوں کاهدا کھِڑنا هَے,
کںڈِآں نُوں تاں گلے لگااُنا آاُںدا نایں۔
تےرے تمغے هون مُبارک تَےنُوں هی,
سانُوں شاهی-راگ 'چ گااُنا آاُںدا نایں۔
ےاراں خاتر هواے هاں نیلام اسیں,
دُنیآں آکھے مُّل پوااُنا آاُںدا نایں۔
لوک-رںگ وِچ رںگی 'مان' غزل تےری,
تَےنُوں شبدی جال وِچھااُنا آاُںدا نایں۔
سارے وےد کتےباں پڑھ پڑھ واچ لاے
دِل تے لِکھِآ هرف اُٹھااُنا آاُںدا نایں۔
مال کھزانے ساںبھ لاے کُّل دھرتی دے
پر مِّٹی دا کرز چُکااُنا آاُںدا نایں۔
سِّکھ لِآ رُشنااُنا کالیآں راتاں نُوں
سینے وِچ ِاک دیپ جگااُنا آاُںدا نایں۔
ساری رات اُلاںبھے دےواں نےرھے نُوں
سُورج دا کُںڈا کھڑکااُنا آاُںدا نایں۔
