(سروت مهّایاُدین دے ناں)
لوک تےرے لوک مےرے
آپنے سی لوک سارے
اَوپرا سی دےس پر
اَوپری جِهی سی جگھا
نِّکا جِها مُاججا آپاں مِلے
بهُت مُکھتسر سی سماں
تے مُکھتسر پهِچان سی
آپنی مِّٹی دا ناں تاں ِاک هَے
تُوں آکھِآ
ِاک هَے آپنی جُبان
کَون سن جِنھاں نے
بنّا مار کے کیتے الّگ
ترےل ڈُّلھدی نال کھُسبُو
آسما وِچ تَےردے انگِنت پںکھی۔
اےس بنّے توں اُنھاں مےرا نگر
اےس بنّے توں پرھاں تےرا گراں
ساںجھ مِّٹی دی گای کِّتھے گُآچ
آکھِآ مَےں, دوستی ِانسان دی
جاںودی اے ساریآں هّداں اُلںگھ
پتا نهیں سن کَون دوکھی هّتھ اُه
جِمی 'تے کھِّچیآں لکیراں
بنّھ درِآواں نُوں مارے
پر هوا وِچ, آسماں وِچ تے لهُو وِچ
پا سکے نا بنّھ کوای
پَون وگدی پھُّل کھِڑدے
جھُومدے کنکاں دے سِّٹے
جھُومدے سرھوآں دے پھُّل
اُگدے سُورج دیآں رِسماں
تارِآں دی سیت لوا
لگدے تَےنُوں وی چںگے
لگدے مَےنُوں وی پِآرے
ساںجھ اےنی وی کوای تھوڑھی نهیں
رںگ ِاه وی آپنی پهِچان دا
مُکھتسر پهِچان بےسّک
بن جااے بُنِآد پّکی دوستی دی
آرجُو اےهی هَے مےری
آرجُو تےری بنے
بنِّآں دی پھےر کوای روک نا
