پںچھی اُّڈدے
جاںدے نے دُور دِشاویں
پرت آاُںدے
آخِر شام ڈھلی توں
پھےر آپنے
آلھنِآں وِّچ
گّڈیآں جاںدیآں
پرت آاُںدیآں
سٹےشناں تے
لںمیآں سیٹیآں ماردیآں
رُّتاں جاںدیآں
پھِر پرت آاُںدیآں
دِن چڑھدا
چھِپدا
پھِر چڑھدا
برف پِگھلدی
ندیآں ’چ نیر وگدا
سمُںدراں ’چوں پانی
بھاف بن کے اُّڈدا
بّدل بندا
پھِر پهاڑاں دیآں
ٹیسیآں تے
برف بن کے چمکدا
اُڈدی آتما
کھِلاا ’چ بھٹکدی
پھِر کِسے جِسم وِّچ
پروےش کردی
سبھ کُجھ جاںدا
سبھ کُجھ پرت آاُںدا
نهیں پرتدا
ِاس برهِمںڈ وِّچ
تاں سِرف
پهِلا پِآر نهیں پرتدا
ِاّک وار گُآچدا
تاں منُّکھ
جنمو جنم
کِنّے جنم
اُس لای
بھٹکدا رهِںدا.....۔
