پھُّل جِها جد تردا سی, تُوں سّچا سَےں
درِآ هَوکے بھردا سی, تُوں سّچا سَےں
اّج مَےں اُهنُوں تّکِآ تے مرجانے دا
هاسا گّلاں کردا سی, تُوں سّچا سَےں
اُس توں راتیں چنّ تے دِن نُوں سُورج وی
اّکھ مِلااُن توں ڈردا سی, تُوں سّچا سَےں
کھالی هار نایں هارن والا اُهدے توں
خَورے کی کی هردا سی, تُوں سّچا سَےں
سُورج جِهے نُوں جد کدی وی مِلدا ساں
دِل دا دوجکھ ٹھردا سی, تُوں سّچا سَےں
اُهدے اُّتے مرکے جِںدگی مِل گای اے
اَےوےں نایں جگ مردا سی, تُوں سّچا سَےں
دِل دے هّتھوں اُّجڑے آں تے سمجھے آں
گھر ای دُسمن گھردا سی, تُوں سّچا سَےں
مَےں ’کّلا کی جردا ‘سںدھُو’ اُهدے لای
وےلا دُّکھڑے جردا سی, تُوں سّچا سَےں
