پھُّل کھِڑدے نے رهے تے کھِڑ کے کُملااُںدے رهے۔
لوک مَوسم دی ترھاں جاںدے, رهے آاُںدے رهے۔
هر ترھاں دی کر تباهی مُڑ گاے تُوفان جد,
ٹُّٹے پُلاں دے هےٹھ پںچھی آلھنے پااُںدے رهے۔
تُوں کدی تاکی جھروکھا کھولھ نا تّکِآ کِواڑ,
پَون بن کے گھر تِرے دا در هاں کھڑکااُںدے رهے۔
کی اُنھاں دُّکھ دھُّپ دا, سُورج دا کی! هَے سمجھنا,
لوک جو هن رات دی تکدیر بن جاںدے رهے۔
هےٹھلے پھُّٹپاتھ تے ٹھرکے مری دُنیآں مِری,
دُوسری مںزل ’چ تےرے پھُّل مُسکرااُںدے رهے۔
ساف سڑکاں توں اےں لّبھدا چِنّھ کِسدی پَےڑ دے,
جد سی پَےڑاں بچدیآں هُن اُه سمےں جاںدے رهے۔
