پھُّل کھِڑے هن باگاں اںدر,
مهِکاں پاے کھِڈااُن جی۔
بیبے رانے بڑے سِآنے,
سانُوں وی مهِکااُن جی۔
میںه آوے تاں نِّکھر آاُںدے,
'وا وّگے تاں لَےن هُلارے۔
بالاں واںگُوں رںگ-برںگے,
لّگن سبھ نُوں بهُت پِآرے۔
سبھ نُوں لَےںدے موه مهِکیلے,
سبھ دا جی پرچااُن جی۔
بھےد-بھاو جِهے کوهڑ کولوں,
ِاه تاں دُور دُراڈے رهِںدے۔
چِّٹے سُوهے اتے گُلابی,
نیلے-پیلے رلکے بهِںدے۔
نا کِسے نُوں مںدا کهِںدے,
نا مںدا اکھوااُن جی۔
گُلدستے دے وِّچ جدوں ِاه,
رل مِل کے سج جان بای۔
پھِر کھُشیآں دے مَوکے ساڈے,
بن بهِںدے مهِمان بای۔
ِاه نے ساڈی شان ودھااُںدے,
جد ساڈے گھر آاُن جی۔
آاَو آپاں پھُّلاں واںگُوں,
ِاّک-مُّٹھ هو کے رهیاے اُاے۔
دےش کَوم دی شان ودھاایاے,
گُلدستا بن بهیاے اُاے۔
ساڈے وِّچوں پِآر دیآں پھِر,
لپٹاں پایآں آاُن جی۔
پھُّلاں واںگُوں هّسدے رهیاے,
دُوجِآں تاایں هساایاے جی۔
نا هی مںدا کِسے نُوں کهیاے,
نا مںدا اکھواایاے جی۔
مِّٹھے تے مهِکیلے بںدے-
جّگ وِّچ شوبھا پااُن جی۔
