اسیں ماهی دا دےس چھّڈ چّلے
اسیں دروےس چّلے دےس بےگانِآں۔
ساه سوارو
پںج درِآواں دی واگ سںبھالنی !
بِرکھ بُوٹِآں دھرتی دے سینے تے
بلی پںجے دا اسیں دھرواس چھّڈ چّلے ۔
اںتم وار دےکھ چّلے اسیں
پںج درِآواں دی چھاتی تے کھوبھِآ
لهُو دی سان وِچ بلدا
ساڈیآں جِّتاں دا کوٹ اسمانی۔
اسیں چھّڈ چّلے
ارساں تے بلدی
آپنے سینِآں دی سںجوا نُوں;
اسیں نلُواے دی دھاںک چھّڈ چّلے
جو سمُںدراں دے واںگ سُّتی
جمرود دے کِلے وِچ;
اسیں سرکار دا نام چھّڈ چّلے
سهِر لاهَور دیآں گلیآں وِچ۔
دھرُو تارے دی نِگاه نُوں وِنّھدی
ویر اکالی دے نےزے دی نوک تے
اسیں سِکھر دُپهِرِآں نُوں بال چّلے,
کھُون سهیداں نُوں وار کے۔
دِّلی-لاهَور نُوں کهِر وِچ سُّٹدا
میآں میر ساایں دا رّبی بچن چھّڈ چّلے۔
اسیں وےدنا دی سںنج پا چّلے
پںچم پاتساه مِهر دے ساایں دے
رهِم دے سهُ درِآ دے پّتنیں,
بِن-مںگِآں بکھسِآ دوجکھ دی اّگ نُوں
جو بنّھ کے بِجلیآں دے سینے تے
آسماناں دے لّکھاں تاج لَے ورھدا۔
دّرے کھبراں تیکن
سُورجاں دی بھکھی سمسیر دے ساهمے
باج واںگ هِّک-اُڈاریآ بھردے,
کھُون دی مردںگ تے
هسر دا ڈّگا مار کے
اسیں پربتاں دی جان کںبا چّلے۔
روه-رهانیآں تےگاں دی چھاں تھّلے
جّلاداں دے هّتھاں نُوں چُںمدے
اسیں گُجر چّلے سوهنے چناب دے واںگُوں;
اسیں سهِر لاهَور وِّچ دھُںم پا چّلے
بُّلھے دی سوهنی دھمال دے واںگُوں۔
دهِستاں بےسُمار ترباں دیآں
دھرُو تارے دی نِگاه وِچ تےگ واںگ وّجن ۔
هاں ! اسیں;
دّرے کھَےبراں دی ٹیسی تے
بنّھ کے آپنی گُوںج نُوں چّلے,
اسیں آسماناں دے سِر نُوں پاڑ کے چّلے۔
اسیں موڑ چّلے
اٹک دی چھاتی تے
وناں واںگ جھُّلدے انّھے هںکار نُوں
توڑ چّلے کھُونکھار کاںگاں
سیهاں دے پںجِآں واںگ ٹُّٹدیآں دھاڑاں
پھِردیآں اٹک دی هِّک تے
جھّگو جھّگ دُدھاریآں تےگاں دے واںگُوں۔
ےوگی دے دھِآن جِاُں
پںجاب دی دھرت دے سبر وِچ وّسیآں
دّرے کھَےبر ول اُّڈدے گھوڑاں دیآں ٹاپاں,
تے چیکاں
ڈھهِںدے جںمُو-کسمیر دے کوٹاں دیآں,
تے
لسکراں دے مستک دی هَولناک سںجوا چوں
مُلتان دے رناں وِچ چمکدی دهِست,
ڈِگدیآں سردار اٹاری دی تےگ توں
سبھرااُں دے رن دیآں کھُون-کنّسوآں۔
بِرکھاں دی چُّپ واںگ ِاس سبر نُوں چُّکی
وگ رهے ستلُج چناب تے راوی
دسمےس دے سِدک وِچ بنّھی
سَوںپ چّلے اسیں ِاه سبر دی دھنُکھ نُوں۔
ساںبھنا جان توں پِآرے ساه مُهںمد دی ےاد نُوں
ساںبھنا اَوس دے سهُ درِآواں دے گیت نُوں۔
لںگھیآں پتجھڑاں تے جرد پّتِآں اُّتے
تےگاں دے گیت نُوں سینے نا' لاای
سَوں رهی اںمرِت وےلِآں دی بانی—
هِّک وِچ چھُپی بهار دی اُمر دے کول
درماںدے سِآل دے ےکھ تے
آسماناں دی کڑک نُوں
سُّٹدا جپُجی دا مهاں کپاٹ—
سِدک دے کُپھر دا ِامتِهان لَےںدا
چرکھ-جِمیں نُوں توڑدا, کٹکدا
دسمےس دے جاپُ دا تپِآ دُپهِرا۔
اسیں چھّڈ چّلو کُپھر دے گیت نُوں
جو گاںودا بے-مُهارا چرکھڑی اُّتے
جو بے-لّج هسدا جّلاد دے ساهوےں۔
تارُو سِںگھ دی رّت نال سُولیآں اُّتے
اسیں لِکھ چّلو جپھرناما دسمےس دا۔
منی سِںگھ دے سِدک دے گیتاں نُوں
ڈوب لَےنا اّلا دے سجدے 'چ گاجیاَو,
تےگاں دی اّگ وِچ رںگ کے کھُون نُوں
رهِم دے تارے تک سجدے دی چمک لَے جانی۔
اّلا دے گاجیاَو, اسیں دسمےس دے بےٹے,
جّلاد دی سمسیر دے ساهوےں تُهانُوں
سِدک سِکھا چّلے مُرسد دے نام دا۔
اسیں دروےس چّلے دےس بےگانِآں
ساه سوارو
پںج درِآواں دی واگ سںبھالنی
