مَےں دےوی تے دِاُتے تے مڑھیآں نا پُوجاں ۔
وتن دے پِآرے شهیداں نُوں پُوجاں ۔
دُنیآں دے سارے پاکھںڈاں نُوں چھّڈ کے,
مَےں کِرتی دے اُجڑے نسیباں نُوں پُوجاں ۔
اّکھیآں دی دُنیآں دے دیوے بنا کے,
تے چھاتی دی تھالی دے اںدر ٹِکا کے ۔
پرو کے مَےں ساهاں دے پھُّلاں دی مالا,
وتن دے پِآرے مُریداں نُوں پُوجاں ۔
کِسے دی امیری دی کھِّچ نهیں هَے مَےنُوں,
امیراں دے پّلے نُوں چھوںهدا نهیں هاں ۔
جِنھاں دے آسرے ِاه دُنیآ کھلوتی,
مَےں کِرتی کِساناں غریباں نُوں پُوجاں ۔
وتن دی سےوا 'چ سرشار هو کے,
جِنھاں نے جُآنی جُآنی نا سمجھی ۔
جِتھے دےش واسی شهادت سی پا گاے,
'اُداسی' مَےں اُنھاں دلھیزاں نُوں پُوجاں ۔
