مَےں کُوںجاں دی نیںدر سُّتا
گُوںجی هےک نِآری,
پوٹھوهار دیآں جُوهاں وِچ
پھجراں دی سرداری۔
مِّٹی دے وِچ ناگ ستانے
رُّکھاں دی بھِّکھ مںگن,
دُور مُرید ےار ول جاںدے
چھّڈ سُهاں دی ےاری۔
رِجک وساکھ, رِسم دی نھےری
بھریآں پَوناں هُّلی,
بےلّج کنکاں باجاں پِّچھے
چڑھیآں لااُن اُڈاری۔
هِّکو چِنگ چُںجھ وِچ چاای
پّتھراں اُّتے کُوںجاں,
بَےٹھ لُکاون کھںبھاں هےٹھاں
گھّٹ ساون دی کاری۔
نابھ پٹھاراں دے وِچ چھلکے
هڑھ کنکاں دا ماتا,
دُور سُهاں دے رُّکھاں اُّتے
کُوکے کوِال وِچاری۔
کالے کھُوه 'چوں جکھمی تارے
سانُوں چاون آاے,
ڈھوک پھجر دی ناراں کھڑیآں
مارن 'واج پِآری۔
کھُون سهیداں دے درواجِاُں
اّگے سِکھر دُپهِراں,
ِاک ِاک وال تُور دا ڈِّگدا
چڑھدا سِںدھ اپاری۔
سینا سُهل کمل دا پھڑکے
هَول سراں نُوں پَےںدے,
لسکر لَے کے چِڑی دے پر 'چوں
لںگھدا پِآ سِکاری۔
بُوںد سهِد دی پّتھراں اُّتے
چھّڈ گاے برِچھ وِچارے;
پھِردا ناگ جیآ بنباسی
چّٹدا بُوںد اُدھاری۔
لُوسے کمل, گگن پّتھریلے
بهِ گاے هسر دے بُوهے,
کِسدا درد سُنےگا ساایں ?
کال-کوٹ بھَے بھاری !
