ساڈے گھر اّج
نِّکی جِهی پراهُنی آای,
بِٹ بِٹ تّکے
بول نا سکے,
ساڈی سمجھے
نا آپنے دِل دی گّل دّسے,
تِّکھا تِّکھا رووے
نِّکا نِّکا هّسے,
ساڈے گھر دیآں رسماں وےکھ جِوےں گھبراای۔
اَوکھیآں واٹاں کّٹکے
کھبر نهیں هَے کِهڑے دےسوں
رّب دی گھّلی
ساڈے گھر اّج
نِّکی جِهی پراهُنی آای۔
پیڑاں بھنّی ماں ِاس دی
سرمِںدی جاپے
دِسے اُداس,
اُس نُوں هور هور سی آس۔
اُس دی سبر بھری کھاموسی دا متلب مجبُور,
‘جو رّب نُوں منجُور
مےرا نهیں کسُور'
دادی کهے
ِاه دھن پرايا۔
ِاس نے لَےنا
پِچھلے جنم دا کوای اُدھار,
هُن توں پھِکر کرے پروار۔
کُڑیآں وّدھن کَوڑی وےل دے واںگُوں
جںمیں اّج بھلکے مُٹِآر۔
ڈھُوںڈو ِاس لای هُنے پراهُنا
چڑھ گِآ جانو سِر تے بھار ۔
جی کهِںدا اے
کهِ دِآں ِاس دے کنّیں,
‘تےرے هّتھ وِچ ِاّجت ساڈی
بیبی بن کے اُمر گُجاریں
وےکھیں, دِل دی گّل نا منّیں۔'
سمجھا دےواں
‘بّچیاے هو هُسِآر,
جّگ دیآں اُوجاں هُنے تِآر۔'
پر ِاه ساڈی گّل نا سمجھے
نا آپنے دِل دی گّل دّسے,
تِّکھا تِّکھا رووے
نِّکا نِّکا هّسے,
ساڈے گھر دیآں رسماں وےکھ جِوےں گھبراای۔
رب دی گھّلی
کھبر نهیں هَے کِهڑے دےسوں
ساڈے گھر اج
نِّکی جِهی پراهُنی آای۔
