نا پَون ِاه سُنےها لِجاںدی هَے
نا پںچھی
نا جھّلے بّدل
کدے کدے
مےرا سُنےها تےرے تّک
کوای نهیں پهُںچااُںدا
اُدوں مَےں تَےنُوں کِوےں پُکاراں
بھاو ِاه بوجھل جِهے نے
شام جد ڈھلدی هَے تاں
پُوری کاِانات
ِاّک بںد کوٹھڑی بن جاںدی هَے
جی کردا هَے کِ کوای آوے
تے تےرے وّل کھُلھدی کوای باری
کھولھ دےوے
اچانک تےری مهِک
گھُل جاوے
جِوےں دم گھُّٹدے ِانسان نُوں
ساه آاُںدا هَے
رات جد سَوںدی هَے تےرے نال
نیںدراای پَون
هَولی هَولی چّلدی هَے
نبز مےری نال
تال مِلااُںدی هَے
تےرے تے مےرے وِچکارلی دُوری
پُورے اسمان نُوں
گھےر لَےںدی هَے
اُس پل
دھرتی تے من نهیں لّگدا
سوچداں تَےنُوں پُکار لواں
پر اوازاں وی جزبِآں نُوں
نهیں چُّک سکدیآں شاِاد
بول چُّپ نُوں نهیں بول سکدے
اُداسی شبداں چ وی سماای نهیں جاںدی
پر مَےں تَےنُوں پُکارنا چاهُںدا
اُه پُکار
جِهڑی بِناھں پُکارِآں سُندی هَے
جِهڑی بولاں, اوازاں دے
وِچکاروں لںگھ جاںدی هَے
جِهڑی پُکار رّب نُوں سُندی هَے
دروےش جِس پُکار دے
گواه هون
کوای اَےسی پُکار مَےں کِوےں پُکاراں
