کّچے رںگ دے دُپّٹے کولوں ڈر گای
مَےں بابلے دی پّگ دھوںدِآں۔
چیک مار کے پِچھاںه بھّجے سُپنے
تُوں نیںدراں 'چ سِوا بالِآ۔
نیں مَےں جںمدی بادشاه هوای
کُنبے دی دھَون جھُک گای۔
مےری لهِںدے وِچ اید گُآچی
مَےں چڑھدے 'چ رِنّھاں سےویآں۔
گِّچی وِّچ ماں اکل دا واسا
نیں هَولی-هَولی گُںد میڈھیآں۔
'گُوٹھا باپُو دا هواای اّڈا بنِآ
پُّتاں دے جهاز اُّڈ گاے۔
بهِ کے مَون 'تے کھواجا پیر رويا
ٹِںڈاں دا وَےراگ اُّٹھِآ۔
جدوں پَےلیآں 'چ جل-تھل هويا
بابلے دے هںجھُو مُّک گاے۔
نیں مَےں دُّکھاں دے بروٹے هےٹھاں نّچنا
هااَوکِآں دے بنّھ گھُںگرُو۔
پَےںتی ڈر کے کنّاں 'تے هّتھ دھر لاے
پںجابی والا کاِادا پاٹِآ۔
وے مَےں جںدرا مارنا بھُّل گای
رِشتے 'چوں موه بھّج گِآ۔
بھُّباں مارکے آںدراں روایآں
انّداتا بھُّکھا وےکھکے۔
وے مَےں شبداں دا ڈُوںمنا اُڈايا
اُه ارتھاں دا شهِد پی گِآ۔
لال رںگ دا تُوں کُڑتا سںوايا
چنّاں ساڈی رّت چُوس کے۔
دھُونی دےه دی دھُکھا کے جّٹ دُکھیآ
سِوِآں 'چ تپ کردا۔
رهِن دِّلی تے لاهَور سدا وّسدے
ننکانے وِچوں بول گُوںجِآ۔
نَےنیں سُرما نُور دا پا کے
مَےں 'نھےرِآں دی گلی لںگھدی۔
دےش چھولِآں دی لّپ واںگُوں چّبِآ
وے هاکما بدام رںگِآ۔
تےل نَےناں والے دیوِآں 'چوں ڈولھِآ
وے سُورج دے مُّکھ والِآ۔
مےری ڈولی توں وارنا کیتا
نهِر والا کِّلا ویر نے۔
وے آ پُّٹیاے مُهّبتاں والِآ
سوچاں 'چ ندین اُّگِآ۔
