پُرکھِآں دی دینتا اُس توں لُکاای نا گای۔
مرتبا هُںدے هواے وی جّگ-هساای نا گای۔
آلھنا سڑ کے سُآه هُںدا رِها, پر بھیڑ توں,
زِںدگانی چار بوٹاں دی بچاای نا گای۔
هور دُنیآں بھر دیآں رسماں نِبھاایآں اَوس نے,
پِآر دی ِاّک ریت پر اُس توں نِبھاای نا گای۔
نِّت جِس نُوں وےکھدا کھےتاں ’چ کںم کردے هواے,
اُس توں گھر وِّچ جوت خُشیآں دی جگاای نا گای۔
جھُّگیآں نُوں توڑنے دی کر رِها جو نَوکری,
اُس توں ٹّبر واستے ِاّک چھّت پاای نا گای۔
جاگیآں غرزاں تاں کاتل نُوں مسیها کهِ گِآں,
شاِاری دی آتما مَےتھوں بچاای نا گای۔
جاندا سی ِاه هکیکت, جِسم هن سبھ ناشوان,
پھِر وی اُس توں جِسم دی دےکھی وِداای نا گای۔
