پِآر دے مُّلوں وی نهیں دِںدے, سُکھ دھرتی دے لوک ۔
اَےپر ِاه بےکِرک وںجارے, دُّکھڑے دِںدے تھوک ۔
دِل دے باریآں بُوهے مَےں تاں, گھُّٹ-گھُّٹ کیتے بںد,
بنّھ مارے پر اّکھیآں والا, هڑھ نا سکِآ روک ۔
پوے تراٹ کلےجے دے وِچ, نَےناں اُّسل-وّٹے,
ےاداں ِااُں پایآں پھّٹ لاون, جِاُں برچھی دی نوک ۔
کِدھرے کُای نا سّجن دِسدا, جِهڑا وںڈے پیڑ,
جھّلِآں واںگر گلیآں دے وِچ, دِںدا پھِرناں هوک ۔
تاانے-مِهنے لوکاں نے تاں, ِاںج هی دےنے روز,
اُّٹھ اُاے جھّلِآ دِلا نِمانِآ, چّل سّجنا دی جھوک ۔
واںگ مّکی دیآں چھّلیآں خورے, کھِڑ پاے تےرا پِآر,
تُوں ریجھاں دی بھّٹھی هےٹھاں, جتن دا بالن جھوک ۔
'راهت' فجر دیآں تاںگھاں وِّچ, هور گھڑی کُو جاگ,
رهِںدی رات دے مُّکن تاایں, آاُںدی جاںدی جھوک ۔
