رات آای اے گھُپ-هنےری ۔
چارے پاسے کاواں-رَولی ۔
بھُّکھ دے مارے دےسی کُّتے,
بھَوںکن پِںڈ دی لهِںدی گُّٹھے ۔
سُنّے اںبر اُّتے بّدل
آن جُڑے نے هَولی هَولی,
جیکن کالا دھُوںآں
ِاںنجن وِچوں گےڑے کھاںدا
ٹِک جاںدا اے وِچ پُلاڑیں ۔
کالی بولی رات هنےری,
هر بُوها هَے مّل کھلوتی,
هر وِهڑے وِچ پَےر پسارے ۔
تھّکے ٹُّٹے اںگ-کِرسانیں
آ ڈِّگے نے مںجیآں اُّتے ۔
دو گھڑیآں لای دھرتی اُّتے
چھا جااےگی چُپ چُپھےرے ۔
دو گھڑیآں لای رُک جاونگے,
ِاس جیون دے تُردے پهیاے
دِن بھر دھرتی-اںبر کّچھ کے
تھّک ٹُّٹ کے سوچ-پرِںدا,
آ بَےٹھا اے من دے ڈھارے ۔
نِّکے دیوے بَےٹھ سرھانے,
دِن دا تھّکا سوچ رِها هاں;
"کِس کیمت تے وِّک رهیآں نے اّج زمیراں ?
کِنّا سستا ِانساناں دا کھُونّ وِکےںدا !
کےهی اساں کُرُّتے بیجے,
سُپنے دِل دی دھرتی,
کےهی گھڑی کِ ِاک وی پھُل نا کھِڑِآ سُوها ۔
رُتاں آایآں تے تُر گایآں
بںد اجے هَے چانن والا بُوها ۔
سوچ رِها هاں کِ رُزگاراں دا کےها کوهلُو,
اّٹھے پهِر هی تُردے جانا
وّٹ کسیساں,
کھوپیں لّگے بلد جِوےں نے بھااُںدے پھِردے ۔
گّلاں کردے, باتاں پااُںدے,
سَوں چُّکے نے کُّل گواںڈھی ۔
کِاُں نهیں سَوںدا جھُںب مار کے, هے من مےرے ?
دِن چڑھدے نُوں کرن لای نے کںم بتھےرے ۔"
