رات هَے, مَےں هاں تے ِاه مںجر هَے۔
مےری هستی جِوےں سمُںدر هَے۔
چانچک سیسِآں دے سهِر اںدر,
جاگ اُّٹھِآ هَے جو اُه پّتھر هَے۔
کھُّبھِآ هَے جو مےرے سینے وِچ,
اُه تِری دِلبری دا فںجر هَے۔
کِس لای کھولھاں بںد اّکھاں مَےں,
جو هَے باهر اُهو تاں اںدر هَے۔
پھُّل چاهت دے اےتھے نهیں کھِڑنے,
ِاه مِری جِںدگی دا کّلر هَے۔
ِالم دے دَور وِچ ‘سسی’ ساهِب,
سُولی چڑھِآ هَے جو اُه اّکھر هَے۔
