رات مےری جاگدی
تےرا خِآل سَوں گِآ ۔
سُورج دا رُّکھ کھڑا سی
کِرناں کِسے نے توڑیآں
ِاه چنّ دا گوٹا کِسے
اںبر توں اّج اُدھےڑِآ ۔
کِاُں کِسے دی نیںد نُوں
سُپنے بُلاوا دے گاے
تارے کھلوتے رهِ گاے
اںبر نے بُوها ڈھو لِآ ۔
ِاه زخم مےرے ِاشک دے
سیتے سی تےری ےاد نے
اج توڑ کے ٹاںکے اساں
دھاگا وی تَےنُوں موڑِآ ۔
کِتنی کُ دردناک هَے
اّج بیڑ مےرے ِاشک دی
سبھناں اُڈیکاں دا اساں
پترا ِاهدے 'چوں پاڑِآ ۔
دھرتی دا هَوکا نِکلِآ
اسمان نے سِسکی بھری
پھُّلاں دا سی ِاک کافلا
تّتے تھلاں 'چوں گُزرِآ !
کنک دی ِاک مهِک سی
بارُود نے اّج پی لای
ایمان سی ِاک امن دا
اَوه وی کِتے وِکدا پِآ ۔
دُنیآں دے چانن نُوں اجے
سدیآں اُلاںبھے دےںدیآں
ِاس پِآر دی رُّتے تُساں
نفرت نُوں کیکن بیجِآ ?
ِانسان دا ِاه خُون هَے
ِانسان نُوں پُچھدا پِآ
ایسا دے سُّچے هوٹھ نُوں
سُولی نے کیکن چُںمِآ ?
ِاه کِس ترھاں دی رات سی
اج دَوڑ کے لںگھی جدوں
- چنّ دا ِاک پھُّل سی
پَےراں دے هےٹھاں آ گِآ ۔
سُورج دا گھوڑا هِنکِآ
چانن دی کاٹھی لهِ گای
اُمراں دے پَےںڈے ماردا
دھرتی دا پاںدھی رو پِآ ۔
ِاه رات کِاُں اج ترهِ گای
کالخ هَے کُجھ کںبدی پای
کِدرے کِسے وِشواس دا
شاِاد ٹٹهِنا چمکِآ !
راتاں دی اّکھ فرکدی
ِاه کھَورے چںگا سگن هَے
اںبر دی اُّچی کںدھ تے
چانن دا تیلا لِشکِآ ۔
کی کرے ٹاهنی کوای
پھُّلاں دی ممتا ماردی
ِانسان دی تکدیر نے
ِانسان نُوں اّج آکھِآ :
هُسناں تے ِاشکاں واليو
جاوو - لِآوو موڑ کے
وِشواس دا ِاک جاترُو
جِّتھے وی کِدھرے ٹُر گِآ ۔
