رات نُوں جو جُگنُوںآں نُوں پھڑ رِها سی۔
دِن چڑھے سُورج دے کولوں ڈر رِها سی۔
هادسے والی جگھا کوای نهیں سی,
ِاک کھںبھا سی جو اَوتھے کھڑھ رِها سی۔
اُه ندی جِهڑی پهاڑاں نے لِکھی سی,
شام نُوں اُسنُوں سمُںدر پڑھ رِها سی۔
مَےں تاں پّتھر ساں شکل سُورت وِهُونا,
کَون سی آخر جو مَےنُوں گھڑ رِها سی۔
اَوسدا مالک کدوں دا تُر گِآ هَے,
چور جِس دے گھر 'چ چوری وڑ رِها سی۔
خاب واںگُوں جِسنُوں پلکاں تے بِٹھايا,
رو رو آخر واںگ شّمھاں جھڑ رِها سی۔
سمجھکے سیتل ندی مَےں چھال ماری,
اّگ سی باهاں ’چ تے مَےں سڑ رِها سی۔
