رات ساری خاب وِچ گوری ندی وهِںدی رهی
خُوبسُورت گوتِآں نُوں جان ِاک سهِںدی رهی
اُںجھ تاں اُس نال گّلاں ماریآں مَےں ساریآں
گّل دِل دی پر همےشا دِل ’چ هی رهِںدی رهی
چھاں گھنی نُوں بےوجھا هی هو گِآ ِاه وهِم هَے
بِرکھ دے کنّاں ’چ کھَورے دھُّپ کی کهِںدی رهی
پھُّل نُوں هوای سزا تے اُه مسل دِّتا گِآ
دوش اُسدا سی کِ تِتلی اُس ’تے کِاُں بهِںدی رهی
سمجھدے جِس نُوں رهے ساں رّب ورگا آسرا
اُه چھُری سی دھُر کلےجے تیک جو لهِںدی رهی
