رّب ورگے کافِر ماهی نے مُوںه توں جاں گھُںڈ سرکايا اے,
مُلاں نُوں مسلے بھُّل گاے,پںڈت نے هوش بھُلايا اے۔
گُلپھام نے آ کے گُلشن وِّچ کھبرے کی گُل کھِلايا اے,
ساه سُک گاے نے پھُّلاں دے, کلیآں نُوں پسینا آيا اے۔
مَےں اپنايا, تُوں ٹھُکرايا, مَےں دِل دِّتا, تُوں غم دِّتے,
مَےں اپنا فرز نِبھايا اے, تُوں اپنا فرز نِبھايا اے
مَےں بَےٹھا هاں مَےخانے وِّچ, رّب مےرے دِل وِّچ بَےٹھا اے,
وااز نے اَےوےں مسزِد وِّچ, سِر تے اسمان اُٹھايا اے۔
هںجھُوآں دی زبانی مهِفِل وِّچ دُّکھاں دی کتھا سُنا کے مَےں,
دِلبر نُوں وی تڑپھايا اے, گَےراں نُوں وی تڑپھايا اے۔
زالم اسمان ! تُوں سںبھل زرا, مَےں تےرا کلےجا ساڑن لای,
بِجلی دی هِّک تے چِّٹے دِن, هُن آپنا آلھنا پايا اے۔
تُوں اّکھیآں پھےر کے وےکھ لِآ, مَےں زِگرا کرکے وےکھ لِآ,
تَےنُوں وی چَےن نا آيا اے, مَےنُوں وی چَےن نا آيا اے۔
مَےں تھل دے وِّچ جلدا وی هاں, تے هر پاسے جل تھل وی هَے,
اّکھیآں دا پانی سُّک گِآ, پر گل گل پانی آيا اے۔
اَو پّتھر دِل ! تُوں کی سمجھےں, مَےں ٹھںڈھیآں آهاں بھر بھر کے,
پّتھر وی پانی کیتے نے, پانی نُوں لاںبُو لايا اے۔
تُوں هُسن دی دَولت پاای اے, مَےں غم دی دَولت پاای اے,
تےرا وی ِاه سرمايا اے, مےرا وی ِاه سرمايا اے۔
دِل اُتے پّتھر دھر کے مَےں, اُس پّتھر دِل دیآں جردا هاں,
آپنا دِل اُسدے دِل ورگا مَےں مُشکِل نال بنايا اے۔
ِاه دِل دِلبر دا بنِآ اے, دِلبر گَےراں دا بنِآ اے,
ِاس دُّکھاں ماری جِںدڑی دا پر غم نے ساتھ نِبھايا اے۔
مَےں هُسن شما دا پروانا پر شما واںگ هی سڑدا هاں,
"مُشتاک " ِاشک دی اّگ وِّچوں مَےں هُسن جلالی پايا اے۔
