دھرتی دا وی اجیب سپھر هَے
جِوےں سرکاری بّس دی سُآری هواے
کھڑکدِآں دِن گُزردے هن
ٹواے پار کردِآں
اُمر لںگھ جاںدی هَے
ِاه وی کی سپھر هويا
هر کدم نال
دِل نُوں ڈول پَےںدا هَے
رُوه دے ٹاںکے دُکھدے هن
نا تُرکے جینا هويا
نا کھڑھکے
رّب وی تاں سّچی سرکار هَے
اُسدا نِزام وی سرکاری هَے
سبھ کُّجھ کھڑکدا هَے
بهُت کُّجھ رڑکدا هَے
ویران رُوهاں تے
رِشتے بھِنکدے هن
کوای کرے تاں کی کرے
بِناں دُکھِآں
ِاه ےاترا پُوری نهیں هُںدی
سبھ پاسے
انوکھیآں بستیآں هن
ِاک بستی رِشتِآں دی
مّکڑی دے جالے واںگ لٹکدی
آپے سِرجِآ
کھُدکُشی دا سمان
ِاّک بستی کھاهشاں دی
جِهڑی چںڈول واںگ
اُپر لِجاںدی هَے
پر واپس نهیں لِآںدی
سِدھا تھّلے ڈےگ دِںدی هَے
مُهّبت دا
ِاّک رےگِستان هَے
چمکدی دھُپ وِّچ
پانی دا بھرم پَےںدا هَے
پانی تّک هّتھ نهیں پهُںچدا
بھرم اّگے اّگے
تُردا جاںدا هَے
رّب دی وِشال کاِانات وِّچ
دھرتی کوای جےلھکھانا هَے شاِاد
ِانسان ِاس دا کَےدی هَے
ِانھاں دیواراں دے اںدر
مُکتی کِّتھوں
جیون وپھا ورگا کوای شبد هَے
ِاس دے ارتھ بدل جاںدے هن
سچاای هوا واںگ هَے
ِاس نُوں پکڑ نهیں سکدے
مُهّبت کوای اسمانی بِجلی هَے
ِاّک وار پَےںدی هَے
ساڑ جاںدی هَے
چّل منا, واپس چّلیاے
دُنیآ ِاه دےکھ لای هَے
