چھايا پاپ سی سارے تُوفان بن کے,
بھلے پُرشاں نُوں دِسدا نا راه سی کوای ۔
راجے دھرم ِامان توں پھِرے هواے سن,
لگدی کِسے دی کِدھرے نا واه سی کوای ۔
دوَےت ایرکھا, وَےر وِرودھ اںدر,
ِاّک دُوجے دی کردا نا چاه سی کوای ۔
سُّتی هوای سی غفلت دی نیںد دُنیآ,
لَےںدا جاگ کے اُّچا نا ساه سی کوای ۔
چھّڈ کے دھرم ایمان نُوں ِاک پاسے,
هر کوای وِشے وِکار 'چ رُّجھِآ سی ۔
ِاسے پاپاں دے گھور تُوفان اںدر,
دیوا بھارت دی کِسمت دا بُّجھِآ سی ۔
تّک کے ِاه هالات ارشی نُور مےرے,
ترس کھا کے لِآ اوتار سی تُوں۔
جھںڈا لَے کے هّتھ وِچ اےکتا دا,
کیتا سارِآں نال پِآر سی تُوں۔
ٹُّٹی پای سی تانی جو هِںدُوآں دی,
گںڈھ تُپ کے کیتی تِآر سی تُوں۔
جِهڑے باغ نُوں کھِزاں اُجاڑِآ سی,
لاای اُس تھاں سدا بهار سی تُوں۔
رُوهاں وِچھڑیآں آن کے گلے مِلیآں,
جدوں چھےڑ رباب دی تار دِّتی ۔
وّڈے وّڈے ابھِمانیآں جابراں نے,
جِّتی هوای بازی وی هار دِّتی ۔
هَے سی جادُو دا اسر رباب اںدر,
جِس نے سارے جهان نُوں موه لیتا۔
سّجن ٹھّگ تے کَوڈِآں راکشاں دے,
کڈھ کے سینے 'چوں دِل نُوں کوه لیتا۔
بابر جِِهآں دیآں چّکیآں پھِرن لّگیآں,
جدوں راگ پرےم دا چھوه لیتا ۔
ولی ورگِآں دے هوش وی گُںم هو گاے,
اُلٹا ساری کرامات نُوں کھوه لیتا۔
کَوڑے ریٹھِآں وِچ مِٹھاس پَے گای,
مِّٹھی ِاّک وی جدوں جھنکار سُن لای ۔
آوا گون اَوُهدا سِّدھا مُّک گِآ,
جِسنے تےری سُریلی سِتار سُن لای ۔
جاںدے راهیآں دے دِلاں نُوں کھِّچدی سی,
ِاه تاں وِچھڑے مےل مِلاوںدی سی ۔
جِهڑے کِسے دے دِلوں سن دُور هُںدے,
اُهناں تاایں ِاه پاس بَےٹھاوںدی سی ۔
مِکناتیس توں وّدھ سی اسر ِاهدا,
اُڈدے پںچھیآں نُوں کھِّچاں پاںوںدی سی۔
ِاّک ِاّک تار ِاهدی جدوں گُوںجدی سی,
لّکھاں زُلماں دے دِل هِلاںوںدی سی۔
موه لِآ شِوالک دیآں رانیآں نُوں,
پرکھن آایآں سن جدوں ِاه شان تےری۔
کِاُںکِ نال رباب دے گاوںدی سی,
پای ستِ کرتار مِّٹھی زُبان تےری۔
جِهڑا رّب دے ناں نُوں بھُّل گِآ سی,
اُهنُوں ےاد پھِر ستِ کرتار آيا ۔
جِهدا دِل سی ایرکھا نال بھرِآ,
کرنا اُس نُوں پھےر پِآر آيا ۔
ِاّک وار سی جِس دا مان ٹُّٹا,
اُهنُوں پھےر نا کدے هںکار آيا ۔
بن کے مُکتی دا راج رباب اںدر,
نانک رُوپ وِّچ آپ نِںرکار آيا ۔
ِاهدا کیرتن سُن سُن مست هونا,
ِاّتھے گّل ‘تُوپھان’ سُآب دی سی ۔
پردے پاٹدے کِوےں نا گفلتاں دے,
کِاُںکِ گُوںج ِاه رّبی رباب دی سی ۔
