رںگ وی اُهدے کول بڑے نے, خُشبُوآں وی بڑیآں ۔
خورے اُهدے اںدر کِّتھوں, آن بهاراں تڑیآں ۔
مَےں اُه گھر واں, جیهدیآں چھّتاں, ڈِّگن دی راه لّبھن,
سِاُںک نے مِّٹی کر دِّتیآ نے, مےریآں سّبھے کڑیآں ۔
سَو چِڑیآں نے پا رّکھے نے, آلھنے ِاّکو رُّکھ 'تے,
پر ِاه چِڑیآں آپس دے وِچ, کدے نهیں جے لڑیآں ۔
دُشمن دا مَےں وار کدے وی, سِر تک آاُن نا دِںدا,
مےرے سّجناں پِّچھوں آ کے, مےریآں باهواں پھڑیآں ۔
راتیں بڑا هنھےر پِآ, جِس وےلے چوراں واںگُوں,
دِل دے وِهڑے بھُّلیآں چُّکیآں, کُّجھ ےاداں آ وڑیآں ۔
سدیآں دے ِاه پاے پواڑے, سدیآں دے ِاه رونے,
تُوں اےتھے کی کر سکناں اےں, تُوں رهِنَےں دو گھڑیآں ۔
