مںزل تّک پهُںچن لای, جنُونّ هونا چاهیدا۔
روڑے وی زرُوری نے, مزبُوتی دےن لای۔
مُشکلاں دا شُکریآ, جو سمےں سِر آایآں۔
کومل ساں تاں اُه وی, بنیآں مزبُوتی لای۔
اَوهناں دا شُکریآ جو, وِّچ غریبی چھّڈ گاے۔
چھّڈ جانے کارن تاں, اسیں پُّٹے کدم کای۔
آ گاے اّج اُه وی, جو ترس نا کھاںدے سی
آکھاں جی آياں نُوں, کّلے چھّڈ جان لای۔
کارن تے پتا لّگا, مِهنت دے کرنے تے۔
مزبُوتی تاکت کِنّی, آپنے مِلاون لای۔
پھِر کِاُں نا سرب دّسو, نانک ساهِب جپے۔
ستِ کرتار نا کِںنج کهے, جِس پاسوں سےدھ لای۔
اُه کُدرت دا راجا, جیهنُوں اک اونکار کهِںدے۔
اَوس بھانے وِّچ رهِ کے, لاون رُّکھ چّل پای۔
جِهڑے ساهواں وںڈدے نے, پانی اُّچا چُّکدے نے۔
دھُّپاں ٹھںڈی چھاں دےںدے, چھّڈدے نا ساتھ بھاای۔
