روز هی سهِجے جهے اُّگ آاُںدی هَے
پّتجھڑ دی سںگھنی دھُّپ,
چُّلھِآں دا دھُوںآں کوٹھِآں تے ِاک سهی نکشا بنااُںدا هَے
منُّکھ اںدرلے دےش دا
جِدھے توں سّچیں مُّچیں کُجھ وی کُربان هو سکدا هَے۔
روز هی سهِجے جهے کںم چھنک اُّٹھدے هن
تے ساری دھرتی کنّ بن جاںدی هَے
اُس کُآری واںگ
جو مُںد کے اسمان ورگے نَےن
سُندی هَے
پهِلی ماهواری دا درد سهِجے سهِجے ٹپکنا
روز هی اےسے ترھاں هُںدا هَے۔
پَوناں وِچ واهُںدی تُری جاںدی هَے
ِاتِهاس ورگی وِںگ تڑِںگی لیک
سُآنیآں دے سِراں تے اڈول-بھّتے والی ٹوکری,
روز هی بلداں دِآں بُوٹاں 'چ تردا هَے
تُوڑی دے موٹے ٹںڈلاں دا سهِمِآ سواد
جِوےں بیماری نال مری هوای
پالتُو کُکڑی دی دال سںگھ 'چ پھسدی هَے,
روز هی کُّتِآں دیآں اّکھاں 'چ مر جاںدی هَے آس
روز هی ِاکو سمےں اُّٹھدا هَے
کِرسان دے کُّتے دے ڈھِّڈ وِچ
اںتلی بُرکی دا جھورا,
روز هی اےسے ترھاں هُںدا هَے۔
روز هی دّب دےںدیآں دھیآں دھِآںنیآں
گِّلے گوهے وِچ
کّچی کُآری زِںدگی دی اّگ,
گھُمِآر دا چّک روز هی مِّٹی 'چوں پھڑدا هَے
زِںدگی دی جھناں اںدر رُڑھ گای سوهنی دے نکش,
روز هی جُوںآں نُوں کوسدے بُڑھے
وِّچے هی بھُّل جاںدے سُکھمنی ساهِب دی پَوڑی,
روز هی رهِ رهِ کے تھُّکدی رهی
ناای توں لّتاں منااُن چھڑِآں دی گںدی زُبان
روز هی اےسے ترھاں هُںدا هَے۔
روز هی
مَےنُوں سارا کُّجھ بھُنّے هواے کباب ورگا لّگدا هَے
جو مےزاں اُّتے هُنے هی پروسِآ جاوےگا
کُرسی دے کھان لای-
