چُّپ رُوه دھرت دی جاگی
دھرُو تک کھِّچ کماناں۔
سَے رُّتاں دیآں پیںگھاں اُّتے
اُّڈی واںگ رکاناں۔
تھل ڈُوگر نَےں سِںدھ مےدنی
نّسے کھا جھرناٹاں۔
پل پل 'تے بِجلا کے اُٹھیآں,
اندِّس سُّتیآں واٹاں۔
کںول دی ڈُوںگھی نیںدوں اُٹھدا,
رںگ پِآ وِچ بُّتاں۔
اںب بںبُول سریهاں اُّتے,
کروٹ لَےںدیآں رُّتاں۔
مےرے لهُو-سِںدھ وِچ اُبلے
جوس چرکھ دا سارا۔
تاںگھ دے هر بُوهے 'تے بَےٹھا
دھرتی دا ونجارا۔
آایآں جدوں چُّپ مَےں ساهمے
سدیآں تُر پھرِآداں۔
جِمیں کںول دی کھاری چاایآں
مِهربان رس-ےاداں۔
پیلُو واںگُوں ٹسک کے کھڑیآں,
سُپنے وِچ پھُهاراں۔
رات دی چھاتی هڑھ جاونگیآں
ججبے دیآں اُجاڑاں۔
جِمیں دے وےکھ لاے مَےں پَےںڈے,
جو ن مَوت وںجھانے۔
اّج تاں جامن بن جاونگے,
دھر دے بول اںنجانے۔
سےس رول رِها منیآں نُوں,
چُّک اںبر دی کھاری۔
چھلک رِها ججبے دے واںگُوں,
تارِکا مںڈل بھاری۔
پِرم پِآلا دِل دا اَودوں
رُلے ن وِچ کھلاواں;
جدوں کدے آسِک نُوں دےون
بُوںداں امر جھناواں۔
دھر دی رُوه ن جان سکنگے
دِل هُسناں بِن سَےںدے,
درد-اُڈیک بِناں کھےوٹ کد
ول ندیآں دے وَےںدے ?
پربت کھُسک تے سَوں نهیں گایآں
کُهکن-دِل-پرواجاں۔
ٹِک ٹِک تےسے دی وِچ چھُپنا
مُوک دھرت دِآں راجاں۔
