نهیں منجُور, چھِّلنا جِسم هی بس نےجِآں واںگر۔
اسیں رُوه تیک دھس جاںدے هاں, بھَےڑے پھِکرِآں واںگر ۔
کھُدايا ! بھےج ِاس پاسے کِسے انّے وپاری نُوں,
دُآ کردے هاں ِاه دِن رات, کھوٹے سِّکِآں واںگر۔
مناں وِّچ مار کے گںڈھاں, هاں بهِ جاںدے اسیں وّڈے,
کدو سِّکھنَے اسیں, رُسنا تے منّنا, بّچِآں واںگر۔
بِنا دّسے هی اُس جد جھاڑ دِّتا بِسترا مےرا,
هجاراں جِسم ڈِّگے پھرس اُّتے, چھِلکِآں واںگر۔
سِوا دھُّپ دا مِلے جاں کبر دھرتی دی مِلے سانُوں,
کدوں تک لٹکدے رهِنا هَے, اےداں تُپکِآں واںگر۔
کھُدايا! بھسم هی کردے جے مےرا مُلک هَے تاں کی !
کروڑاں لوک جِس وِّچ ریںگدے نے, کیڑِآں واںگر۔
تُوں بن کے بُّت, پّتھر 'چوں کِوےں جلوا-نُما هُںدی,
الّگ هُںدا نا جے اُستوں, مَےں واپھر ٹُکڑِآں واںگر۔
