رُوهاں دیآں پیںگھاں 'تے لایاے هُلارے
پَےراں دے نال چھوهیاے اںبر دے تارے ۔
جِسماں دی ےاری تاں دھرتی دی چھُه هَے,
آزاد هوشاں نُوں اںبراں دا موه هَے,
چنّے دی نااَو 'تے گھُںم آایاے سارے ۔
رِشماں نُوں والاں 'چ لایاے پرو نی,
مهِکاں 'چ رُوهاں نُوں تاں لایاے دھو نی,
چانن کوای نَےناں 'چوں لِشکاں مارے ۔
باهاں 'چ باهاں دے گجرے سجا کے,
دھڑکن دی گودی 'چ نغمے بِٹھا کے,
هوٹھاں دی کِشتی بُّلھاں دے کِنارے ۔
سترںگیآں پیںگھاں نے 'واج ماری,
آ جھُوٹیاے اےس 'تے وارو واری,
ِاه کافر جوانی ِاه سُهنے نزارے ۔
مَےخانے بّدلاں دے اُّڈدے نے جاںدے,
مِرے هوٹھ هوٹھاں دے اںمرِت نے چاںهدے,
مِرا ِاشک جیںدا هُسن دے سهارے ۔
رُوهاں دیآں پیںگھاں 'تے لایاے هُلارے
پَےراں دے نال چھوهیاے اںبر دے تارے ۔
