رُّکھ نُوں جد اّگ لّگی
کُل پرِںدے اُڑ گاے, اُڑنا هی سی
ِاک چِڑی پر جاںدی جاںدی مُڑ پای
اُس دے من وِچ سوچ آای
رُّکھ کی سوچُو وِچارا
اُس نُوں لّگا رُّکھ دے پّتے جِوےں
هوون هزاراں اّکھیآں
اُڈدِآں پںکھےرُوآں نُوں تّکدیآں
کول ِاک تالاب سی
اُس دے جل ’چوں بھر کے چُںجھاں اُه چِڑی
بل رهے رُّکھ اُّتے ترَوںکن لّگ پای
کولوں دی کوای مُسافِر لںگھِآ
دےکھ کے درِش ڈر گِآ
سڑ هی نا جااے کِتے جھّلی چِڑی
کهِن لّگا
بھولیاے چِڑیاے تُوں سوچ
تےریآں چُںجھ-چُولیآں دے نال کی
اّگ بلدے بِرکھ دی بُجھ جااےگی?
جاندی هاں اَے مُسافِر
کهِن لّگی اُه چِڑی
مےریآں چُںجھ-چُولیآں دے نال تاں
اّگ بلدے بِرکھ دی بُجھنی نهیں
پھےر وی پر سوچدی هاں
جدوں جںگل دا کدی ِاتِهاس لِکھِآ جااےگا
نام مےرا اّگ بُجھاون والِآں وِچ آاےگا
تے ِانھاں رُّکھاں دے وارِس کهِنگے:
سانُوں جد لّگدی هَے اّگ
سبھ پرِںدے تربھک کے اُڑدے هی نے
پر کای مُڑدے وی نے
گّل سُن کے چِڑی دی
راهگیر وی
لّگ پِآ اُس رُّکھ اُّتے پانی جھّٹن
هور تے ِاک هور تے ِاک هور راهی آ گِآ
تے پرِںدے وی هزاراں پرت آاے
چُںجھاں دے وِچ نیر بھر کے
آکھدے نے
بُجھ گای سی اّگ بلدے بِرکھ دی
تے کِسے اگلی بهار
رُّکھ دے جھُلسے تنے ’چوں
پھُّٹ آاے سی هرے پّتے مهین
جِس تراں کِ هرے اّکھر هون کالے سفے ’تے
رُّکھ اُه ِاک آس تے دھرواس دی
شُکرانے تے وِشواس دی
نزم ورگا هو گِآ سی۔
مےری ماں نے ِاه سُناای سی کهانی
تے کِها سی:
ِاه کدی نا سمجھیں کِ لِّسا هَےں تُوں
ِاه کدی نا سوچیں کِ کّلا هَےں تُوں
رُّکھ نُوں جد اّگ لّگے اُڑ پویں
پر مُڑ پویں
چُںجھ دے وِچ نیر بھر کے
اُس چِڑی نُوں ےاد کر کے۔
