نِمھیں نِمھیں خُشبوا دے وِچ گُّجھی,
پای چاننیں مهِک کھِلاردی اے۔
پھُّل هّس-هّس ٹهِکدے اُس ونّے,
جد رِشم کوای سَےنتاں ماردی اے۔
جیون-راگ-جھّرناهٹ دے سومِآں چوں,
کِتے-کِتے کوای بُّلبُل گُںجاردی اے۔
لهِ-لهِ کردیآں شوخ-هرِآولاں وِچ,
پَون شُوکدی سیٹیآں ماردی اے۔
کِدھرے رات دی رانیں کنےر کِدھرے,
کھِڑ-کھِڑ کے مهِک کھِلاردی اے۔
اےهو جّهے ماهَول وِچ دھُنِ جد کوای,
سِدھا تیر کلےجے 'چ ماردی اے;
راگ-چےتُوآں نُوں چےتے آ جاںدی,
رُّتاں وِچ جو رُّت بهار دی اے۔
کِدھرے کھِڑی گُلزار, پھُهار کِدھرے,
هرے گھاه تے موتی مُّسکا رهے نے۔
جیون-جوگڑے زِںدگی دی آس لَےکے,
کومل-پّتیآں نال لهِرا رهے نے۔
پاے جھُوںمدے کّنکاں دے کھےت کِدھرے,
جیون-تّڑپ وِچ زِںدگی پا رهے نے۔
وےکھ-وےکھ کِسان نے خُش هُںدے,
وِچ هُسن دے جّلیآں پا رهے نے۔
مےلے هولے-مهّلے, وِساکھیآں دے,
کّلپت-رُوپ وِچ ساهمنے آ رهے نے۔
گااُںدا, شاد-آباد پںجاب دِسدَے,
کِتے مُںڈے پتںگ چڑھا رهے نے۔
ِاهناں-لهِراں, اُمںگاں تے شادیآں وِچ,
شاِاد جوبن پںجاب دا نِکھردا اے۔
هُسن. ِاشک, شباب جوانیآں دا,
ِاهنیں دِنیں پںجاب وِچ بِکھردا اے۔
ِاه نے دِن جد دھرت تے خّلک وی ِاه,
نوےں جوبناں وِچ ڈّلھکاں ماردی اے;
اےس رُّت وِچ هَے 'کُدرت' آپ وّسدی,
رُّتاں وِچ جو رُّت-بهار دی اے۔
کِدھرے کُڑیآں پںجاب دیآں وِچ مستی,
گِّدھا پااُںدیآں دھّرت هِلااُںدیآں نے۔
وِچ ترِںنجنا' دے گھُوکر چّرخِآں دی,
کِدھرے گیت اُه هِجراں دے گااُدیآں نے۔
شوخی اُهنا دے نَےناں چوں جھّلکدی اے,
جدوں کھُلھکے زرا مُوسکااُںدیآں نے۔
شاِاد کِنّے کُ چِّتر پںجاب دے اُه,
اَودوں ڈھااُںدیآں اتے بنااُںدیآں نے۔
ِاهناں دِناں دے وِچ کِسان دیآں,
آساں ڈّکیآ خےتاں 'چ رهِںدیآں نے۔
کِسمت, نال هی دےش دی هَے بندی,
رےکھا ڈھهِںدیآں-اُکردیآں رهِںدیآں نے۔
مُردا مناں دے وِچ هَے رَو تُردی,
جد کوای وّجدی لَےا سِتار دی اے۔
رُڑھ گاے هُسن نُوں هَے سُرجیت کردی,
رُّتاں وِچ جو رُّت بهار دی اے۔
