تد بھاگو دے گھر باهمناں دی,
آ لّتھی ِاّک جںنج,
کای سادھُو, گُنی مهاتما,
کنّ پاٹے ناںگے نںگ۔
کای جٹا جٹُوری دھاریاے,
ِاکناں دی هوای جھںڈ,
ِاکناں سِر جُڑیآں لِںبھیآں,
ِاکناں دے سِر وِّچ گںج۔
ِاکناں دیآں گز گز بودیآں,
تے گل سُوتر دی تںد,
ِاّک مل کے آاے بھبُوتیآں,
جِاُں نیل کںٹھ دا رںگ۔
هواے خالی مّٹھ جهان دے,
آاے ڈےرے چھّڈ ملںگ,
ِاّک آاے اّک دھتُورا پیںودے,
ِاکناں نے پیتی بھںگ۔
کھا کھیراں ِاںج ڈکاردے,
جِاُں گھوگڑ کاں دا سںگھ,
پر سّچا سادھ نا پرتِآ,
اُس کودھرا کھادھا مںگ۔
