کای دِناں توں دےکھ رِها ساں
گُںمسُم هويا چِهرا
اَوه چُّپ چاپ سی بَےٹھی رهِںدی
پارک وِچلے بَےںچ دے اُّتے
اّکھیں کُجھ سوال جے پھڑ کے...?
مَےنُوں جاپِآ ترس رهی اے
اَوه کرن لای گّلاں انبھول
مَےں وی اَوهدے کول جا بَےٹھا
اَوهنے نزر گھُںما کے تّکِآ
مَےں پُّچھِآ دّس ناں کی تےرا...?
مےری تلی دے اُّتے اَوهنے
اُںگل دے نال اّخر اُّکرے
پر, بُّلھاں تھیں کُجھ نایں بولی...
لگدا کوای رِشتا تِڑک کے
چھّڈ گِآ اے چھاپ دِماغ ’چ
پيو دی لاڈلی تے ماں دی جاای
سمجھنا چاهُںدی رِشتِآں نُوں...!
پر, هالے هَے اُمر بالڑی
مَےں اَوهنُوں ِاّک بات سُناای
پری دےس دی شهِزادی دی...
کُجھ چِر مےری بات نُوں سُن کے
چّلدی بات نُوں روک کے پُّچھِآ-
‘‘هُن کِّتھے هَے, اَوه شهِزادی’’
مےرے مُوںهوں ِاکدم نِکلِآ-
‘‘تُوں اےں نِّکیاے اَوه شهِزادی’’
اَوه اچانک کھِڑ-کھِڑ هّسی
پّباں بھار اَوه گھاه ’تے نّچی
ساهمنے اَوهدی ماں کھڑھی سی
اّکھیآں وِّچ سی خُشی دے هںجھُو...۔
