وّڈے جِںدڑی دے داوے,
دھرتی نّسی نّسی آوے
گھُلی نیںد وِچ جاوے
تن من نجر هی بناوے—
جِهڑی هسر واںگُوں تپے
ساهِباں دِّس ن سکے۔
نَےآں پںکھیآں جِاُں آایآں
کُل دھرت اُّتے چھاایآں
راه گگناں دے لِآایآں
نجراں نیںدراں 'تے پاایآں–
پَےںڈے سمِآں دے هّپھے
ساهِباں دِّس ن سّکے۔
پَےںڈے بولِآں دے تںگ !
چھّڈ کُدرتاں دے رںگ
جو وی دِسے اُسنُوں لںگھ
وےکھاں نّڈھڑی دے اںگ-
پار پرے پرے جو
اُهیاَو ساهِباں دی لوا۔
وِنّھاں سُورجاں دی باری
وِنّھاں کهِکساں اَوه ساری
تّکاں بےلِآں نُوں پِآری
لاواں ڈُوںگھڑی کوای تاری—
تیر سُبک کنّسوا
گاے نیںد وِچ کھو۔
مِرجا توڑدا جںجیراں
کھور رِها تسویراں
پایآں جلیں تھلی بھیڑاں
دید مِلے جے اکھیراں—
بَےٹھا نیںدراں دے دُآر
بُرکے هشراں دے پاڑ۔
وِهڑے نیںدراں-نسیباں
ساه هُسن دے گریباں
کھَےراں مںگیآں تبیباں
لںمے پَےںڈِآ رکیباں
تیر چُںمے جا پار,
مِّٹھی نیںدراں دی دار !
نار رںگلی سُهانی
مےگھاں پںکھیآں پچھانی,
جلاں تھلاں والی بانی
رهی بولدی, ناںه جانی !
تُردی ناگاں دے پَےںڈے
اسیں دےکھدے هی رهِںدے !
تیر بِناں وِچ روهی
بس نجراں نے موهی
اںبر جِمیں انچھوهی
بُوںد سبراں دی کوای -
ورھے نیںدراں 'چ وهِںدے
چُّپ کِهو جےهی سهِںدے !
اَوه دُور دے تارِآں پار
پای اجل نُوں موڑدی نار
کھُر گای سمےں 'چ جِّت تے هار !
لںگھی لںگھی اُوٹھاں دی ڈار—
جِگرے مِرجے دے لںمے
سُّتے اُمراں دے ونّے۔
پھُرنا ساهِباں دا هور
دھار تےگاں دی جور
پُرسلات رِها کھور
پَےںداں اجل تک سور !
پَےںڈے ناگاں دے انّھے
نیںد مِرجے دی بنّھے !
مینا ساگراں 'چ بھَوناں
کھِآل کھاباں 'چ سَوناں,
پاک هرپھاں دا آاُنا
رُوه دی جھِمجھِم بنااُنا,
مِّٹھیآں نیںداں دے کول
ساهِباں بولو ِااُں بول !
نیںدر وناں دے ونّے
اُڈدے تیر تَےں بنّھے-
چِر توں گّل جو منّےں
پَےںدی هسر دے کنّے—
سیریں نیںداں توں بول
ندیآں بھردیآں جھول۔
