وّڈھِآ هرے درختاں نُوں تے چھاواں مار بھجاایآں ۔
شهِراں وِّچوں ٹھںڈھیآں ٹھاهراں آپے اساں مُکاایآں ۔
دھُّپاں دا سبھ کهِر تے نازل هويا راهیآں اُّتے,
شهِر دے لوکاں سِکھر دُپهِراں چھّتاں هےٹھ لںگھاایآں ۔
بھرا-بھراتا جُّسا اُهدا, تیلے واںگُوں هويا,
خبرَے کِهڑیآں, مارُو ےاداں, اُهنے دِل نُوں لاایآں ۔
رسماں والی کَےد نا مُّکے, بںدا مُّکدا جاوے,
ِانساناں نے آپنی خاتر, جےلاں آپ بناایآں ۔
ساڈے گھر دے بنے پراهُنے هور تے سارے مَوسم,
جِهڑیآں اُهنُوں نال لِآون, اُه رُّتاں نا آایآں ۔
فےر هوس دے چوراں لُّٹی پِآر دی ساری پُوںجی,
هسدے-وسدے وِهڑے سُںجے کر دِّتے هرجاایآں ۔
