وڑِآ تھلاں دے وِچ مَےں,
دامن کال دا چُںم,
هوساں دے ول آایآں
کوٹ ِاکّلاں گھُںم۔
هِّکو پل وِچ هويا
هڑھ سمِآں دا گُںم,
اَےپر دھُوڑی کھڑکدے
سَے گھوڑاں دے سُںم۔
تھل دی ڈُوںگھ 'چ ڈُّبدی
جد تارے دی لوا,
لرجن دِل دی رَےن وِچ
بهُت پُرانے موه۔
پھِّکی چمک کھلا دی,
دِل 'تے مارے چوک ۔
پانی مںگدے پںکھنُو,
پتا نهیں کِس لوک ?
وِچھڑے چھِن جو سُورجوں,
نھےراں وِّچ پھکیر۔
سُّکے سرور وےکھ کے,
جِاُں پںکھی دِلگیر ۔
نھےر دے پاٹ جو ڈِّگِآ
پںکھ پُرانا هو,
سِّک اَوس دی گای هَے
نال اُڈاناں کو۔
کِتنے اںبر تُرے نے
توڑ کے ناگر هےک,
سںبھل بُّک ن بھرے نے
روی-چںد نے دےکھ۔
ڈُوںگھے کھُوه وِچ ڈُّب گے,
تک مِاراجاں سےکھ۔
پا سکے ِالهام ن
بھاری هڑھ تے رےکھ۔
مِٹ گاے روی دے کںبدے
هَولے پّت توں لےکھ,
پھِر وی تھلاں 'چ اُتردے
چُّک پُرانا سےک۔
بیج دے سُپنے رِها ن,
وناں دا لںما راج۔
لّکھاں سّسیآں مرن جے
برِچھ ن مارن 'واج۔
دیپ دی لوا بِن وےکھدی
سدیآں باںجھ نماج
موياں دی چُّپ تھلاں وِچ
سُلےماناں دے تاج۔
سُّتے دےس بِگانڑے
سهِم ماواں دے بول,
تک رهے جیران کُجھ
در نبیآں دے کھولھ۔
گٹھڑی چُّک گُناه دی
رےتاں سینِاُں وا,
پیلے پّتر نال لَے
اُٹھی کوای بلا!
پُّٹے تھلاں دے وِچ مَےں
کدم ِاک جاں دو;
دھُںدھُوکار 'تے پَے گای
پتلی پتلی لوا۔
پرواجاں 'تے لٹکدے
سُنّ هواے ساه باج;
ڈِگدے کھُون 'چ جںمدے
جهِری تھلاں دے راز۔
بنّھے پَےریں رےت کُجھ
چُّپ کھڑی بدنیت;
مےرے ساه 'تے اُلھردے
نھےر هواے بھَےا بھیت۔
وّڈے تڑکے دے رِها,
ِاّکو تارا لوا;
کالی جیبھ گُناه دی
مُڑ مُڑ رِها اے دھو۔
سُّکے برِچھاں لٹکدے,
پرچھاوےں گںبھیر۔
تن دروےساں سںدڑے,
راتیں دِّتے چیر۔
مےرے تن 'تے وجدے
تُںد کھاب بےپیر,
کَوڑے هاسے هّسدے,
کھالی هّتھ ‘اکھیر’۔
هاڑ بولدے سُندیآں
مےڈھیآں اُلجھ کریر ۔
لیراں تھل وِچ رُلدیآں
رو رو گاے پھکیر۔
تارے دی لوا وےکھِآ,
پربت دُور اتیت۔
پِّچھے مُڑے نا دےن لای
کدے دِلاسا میت۔
کھُسک ےُگاں دے پاٹ نے,
سُںنجی جِوےں سراں۔
مِرجے باجھوں هو گای,
کھالی تھل دی چھاں۔
دِّسهّدے 'تے رُکی هَے,
بُجھ بُجھ دھُںدھلی لوا۔
تن-من هوڑ جلاںودی
سارے تھل دی کھوه۔
مےری نجر چوں توڑدی,
کُل رُّتاں دی چھوه۔
ِاک تسویر وی بنی ن,
سَے گگناں 'چوں هو۔
مےرے کںٹھ دے هےٹھ نے,
سُّکے سِںدھ انےک۔
جِهڑے کال دی ِاک وی
وےکھ ن سّکن رےکھ۔
پردے هےٹھ گُناه نے,
پتجھڑ پاروں دےکھ;
دےکھو تّتی وا وِچ,
کبراں پُٹدے سےکھ۔
جھُلدے جھّکھڑ مار کے
سُنّ چڑھے بے-کاج;
پرلَے جِس 'تے نّچدی
لّبھ رهی اُه تاج۔
ساںبھے بُّڈھے سمےں ن
رُلدے هواے سهید۔
هُوںگر هےٹھاں دّبدی,
بالپنے دی دید۔
مَےںڈے ساهیں چڑھ رهے,
دھُوڑاں واںگ سراپ۔
روگ ابول ن دّسدے,
کِس گھر جانا آپ۔
بنّھِآ کهِر اگںم دے,
مَےں کھالی بے-نُور-
تھل وِچ پربت سِکھر 'تے
چمکِآ جُگنُوں دُور۔
دھُںدھلی سِکھر 'تے جاپِآ,
کُجھ رُوهاں دا جور;
بھاںبڑ بال کے دھُںدھ وِچ
چھِپ جاون وِچ بھور ۔
جِوےں مهین پھُهار دے
بِجلی چُّک سرُور;
لُک برِچھاں نُوں لاںودی,
پل وِچ ےُگاں دا نُور۔
هِلدیآں چُّپاں جاپیآں,
گاڑی دھُںدھ دی کُوٹ;
آاے ےوگی کِتوں نے,
جا کُجھ کںبدے بُوٹ۔
سُّکی ترِن توں باگ هو,
وِچ پرلوں دی اّگ,
پھُّٹی وےل اںگُور جِاُں,
ِااُں مَےں دِّتی سّد۔:-
“دےوو سِکھراں واليو,
سواںت بُوںد دا لو۔
دِل وِچ کَوڑی اّچوی
بهُوں مچايا سور ۔
“کُجھ تّکن لای کّٹدا,
راه بربر دے سوگ۔
ساجن مِلے تاں جانگے
پرچھاوےں دے روگ۔
“جد سُپنے نُوں پرتدا,
اُڈدی سوگی واٹ۔
جد پرچھاواں توڑدا,
اُّٹھے چیس وِراٹ۔
“وَےںدا جَےںدے وسل لای,
اُس دے پںدھ تِآر۔
چھوه کھاباں توں اَوسدی
بھاری کوٹاں وار۔
“تّکاں اُسدی پلک نُوں,
کڑکن لّکھ اتیت۔
ااُدھ وِهانی سُپن دی
‘مَےں’ لکھ جاںدے بیت۔
“تن دا تیلا بالدی,
سںگھنے وناں دی سِّک
سَے اُمراں مَےں رُلدِآں,
مُّکھ ن تّکِآ ِاک۔
“مَےں سُپنے نُوں توڑ کے,
رںگی نبھ دی دِّکھ ۔
وهِن سمےں دے سُّکنے,
جےکر پای ن بھِّکھ۔"
مےری سّد چوں بِجلیآں,
اُّٹھ جگااے تُور۔
پربت پربت کںبدے,
سجدے نُورو نُور۔
نجراں پربت ول کر
جِاُں مَےں کھڑا همےس,
دُور مُنھےر 'چ دِّسِآ
کو ساایں دروےس۔
سِدک دے لںمے هّتھ نے,
پّتھر چُّکِآ کو۔
دُور ام پتال وِچ,
سُّٹی سمےں دی لوا۔
گھاِال هواے هر اںگ 'تے
رُمکن لّگی رُّت۔
چرکھ-جِمیں دے مَوت-راه
سُپنا لَےںدے رُّکھ ۔
سُنِآ پّتھر هےٹھ سی
کُل کُل کردے وهِن۔
اسل 'چ ساایآں والڑے
کال 'چ چھُپے سی نَےن۔
سجدا کیتم, جانِآں
اُه کوای دُور دی نَےں۔
اجے تاں لںمے کال وِچ
پَےںڈے کرنے مَےں۔
کر ارداساں لںمیآں
مَےں اُڈدا ول لوا۔
نُوری پَون دی پتا نهیں
دُور دُور کِاُں چھوه ?
