وَےری لای وی دِل وِّچ جاگے هَے پِآر مَےنُوں
لگدا هَے اُه وی اجکلھ اپنا هی ےار مَےنُوں۔
جد جهِر دا پِآلا اُس سکھس نے پِلايا
مر جان تک سی هلکا هلکا کھُمار مَےنُوں۔
هّتھ چھوڑ دے نی هیرے اُٹھ وےکھ کَون آيا
لگدا هَے جںگ چھِڑ پای آای هَے تار مَےنُوں۔
مےرے پڑوس والے اّج مَےنُوں مار دِّتا
اُه نپھرتاں دا جاپے هويا سِکار مَےنُوں۔
بےسک پراں نُوں کٹ لَے اُّگ پَےنگے دُبارا
رگ رگ رچی ِانھاں دے لّگے اُڈار مَےنُوں۔
چھِن چھِن کھِسکدی جاوے مُّٹھی چوں جِںدغانی
ِاه رےت واںگ کِردی کردی بےجار مَےنُوں۔
دستُور هَے کِ پِآسا پانی دے کول جاوے
جاواں جے گھر خُدا دے آوے فُهار مَےنُوں۔
پیڑاں نے رُوپ دھارِآ کلیآں جِهی گجل دا
سبداں دے چِهرِآں تے جاپے بهار مَےنُوں۔
رل مِل کے جین والی رُت پرت کے نا آای
آدم هوا نے بدلی لّگے نُهار مَےنُوں۔
جُگنُوں نے نَےن تےرے راتاں نُوں جاگدے نے
کردے نے وےکھ ‘اُّپل’ ِاه بےکرار مَےنُوں۔
