وّجیآں نے مےرے پِآر دوالے, تے ولگناں,
ِاس هال وِچ پتا نایں, جیناں اےں کِسترھاں?
وےکھن لای اَوه آ گِآ اے, مَےنُوں مردِآں,
بھرکے نزر نا وےکھِآ, جِس مَےنُوں جِاُںدِآں ۔
کُجھ بےوسی نے دوستی, کیتی اگاںه پِچھاںه,
کُجھ ےار آپ ای گاے نے, توڑ ےاریآں ۔
آکاش ! جد توں دھرت دے, زُلماں تے هَے خموش,
مزلُوم تد توں کهِ رِهَے, رّب دا غلت نِآں ۔
دُکھ تے بڑا اے, هو گاے وکھرے جهان توں,
ساتھوں مِلاای نا گای, لوکاں دی هاں 'چ هاں ۔
هويا نا کُجھ وی فاِادا, سّٹاں چھُپان دا,
رِس پاے نے بن کے زخم اَوه, لاساں سی جِهڑیآں ۔
سوچاں 'چ سارے لوک تے, مُّدت توں غرک نےں,
کُجھناں نُوں روهڑدا پِآ, راوی کدی جھناں ۔
بدلو زرُور راج پر, اےه وی تے هَے غلت,
انّھے توں کھوه کے دےوناں, کانے دے هّتھ نِآں ۔
کٹنی پای اسانُوں سدا, اپنِآں دی کَےد,
مِلیآں نے تد هی, غَےر دے کولوں ازادیآں ۔
جگ 'چوں سی نُکس ٹولدے, خُد چوں هی لبھ پِاَے,
'گِل' نے جو لَےکے وےکھیآں, نزراں اُدھاریآں ۔
