اج چنّ سُورج جِںد دا پاے ونج کردے نے ۔
تے چانن دے نال دووےں چھابے اُلردے نے ۔
پھےر سانُوں کِاُں تےری دهلیز چےتے آ گای
لّکھاں خِآل -پَوڑیآں چڑھدے اُتردے نے ۔
رات نُوں سُپنا تےرا منیآں تے موتی دے گِآ
اج پھےر دِل دی جھیل وِچ کُجھ هںس تردے نے ۔
ِاه بات تےرے ِاشک دی کیکن مُکاواںگے اسیں
هر رات نُوں تارے هُںگارا آن بھردے نے ۔
چاڑ دے مارُوتھلاں دا اںت نا پَےںدا کوای
کِرناں دے سارے کافلے ِاس راه گُزردے نے ۔
توڑدی هَے زِںدگی هر وار آپنے کَول نُوں
کُجھ لوک پھِر ساڈے جهے ِاتبار کردے نے ۔
