اهِمد شاه ابدالی دے سّتوےں هملے سمےں, کےول
تیه سِںگھاں نے بابا گُربخش سِںگھ نِهںگ دی
جتھےداری هےٹھ, سری هرِمںدر ساهِب دی رّکھِآ
لای, تیه هزار افگانی فَوجاں نال لهُو
ویٹویں ٹّکر لای, اتے اںت آپنے فرز دی
پالنا کردے هواے شهیدیآں پا گاے)
جدوں گھر-گھر ودھیآں رِکتاں, تھاں تھاں نچاکی۔
جدوں ِاک دُواے نُوں وِنّھ گای, بن تیر چلاکی۔
جدوں کّکھ اُڈااے دےش دے, ِاس بے-ِاتفاکی۔
جدوں لُّٹی گای نمُوج دی, کُّل ٹّلی ٹاکی۔
جدوں 'پانیپّتوں' مر گاے, مرهّٹے آکی۔
جدوں ٹُّٹے اَےش پِآلڑے, پھاه لَے گاے ساکی۔
جدوں بُّجھ گِآ دیوا مُگل دا, دھُوں رهِ گِآ باکی۔
اُدوں سّتویں وار دُرانیآں, لَے فَوج لڑاکی۔
اُه لُّٹن چڑھے پںجاب نُوں, سبھ مار پلاکی۔
هڑھ چڑھِآ مُڑ کے کابلوں, لّکھ نَوبت کُّٹی۔
آ کھُّلھا در ازاب دا, مُڑ پرلو ٹُّٹی۔
مُڑ مےرے پِآرے وتن دی, گای ِاّزت لُّٹی۔
مُڑ مےرے پِآرے دےش دی, گای مِّٹی پُّٹی۔
مُڑ اَوکھی بنی سوانیآں, آ چوغ نکھُّٹی۔
اُه کھا کھا مرن کٹاریآں, لَے تُریآں چھُّٹی۔
مُڑ دھیآں ماپِآں ماریآں, لّکھ سںگھی گھُّٹی۔
مُڑ جںدے وّجے دےش نُوں, آ کِسمت پھُّٹی۔
ِاه نِّت نِّت زُلم سهاردی, دھرتی وی هُّٹی۔
سِر اُّتے اںبر پِّٹِآ, لا لا کے جھُّٹی۔
آ مّچیآں هال دُهاایآں, آ گاے دُرانی,
اُنھاں کھےه اُڈاای ےاکیآں, چڑھ گای اسمانیں۔
اُنھاں ازمت پھُوکی دےش دی, لا اّگ مکانیں۔
اُنھاں نال بلوچ 'کلات' دے, آفت دے بانی۔
اُه پوٹھوهار لتاڑ کے, کر آاے وِرانی۔
اُنھاں پھڑ لاے سارے چَودھری, پا سںگل آهنی۔
اُنھاں هےٹھاں گھوڑے هِنکدے, وّڈے کھُرسانی۔
اُنھاں پاایآں وردیآں کالیآں, کھّلاں بکرانی۔
اُنھاں کول بںدُوکاں لںمیآں, بے-اَوڑک کانی۔
اُنھاں هّتھیں چھُرے پھَولاد دے, اتے تےغ مِآنی۔
اُه آٹا کّچا پھّکدے, تّک هواے هَےرانی۔
اُه لّتھے جِنّ پهاڑ توں, سُورت ِانسانی۔
اُه بولن جد مُوںه ٹّڈ کے, کوای بول پٹھانی۔
ڈر بّچے چیکاں ماردے, غش کھااے زنانی۔
'راوی لںگھ' دُرانیآں, اُهناں کیتے ساکے۔
اُنھاں لُّٹِآ شهِر لاهَور نُوں, اّٹھ پهِر بنا کے۔
اُنھاں دَولت کّڈھی دےش دی, سبھ پُّٹ پُٹا کے۔
اُناں لاهی پّت زنانیآں, هّتھ گُّتیں پا کے۔
اُنھاں ماواں کوهیآں وَےریآں, وّڈھ سُّٹے کاکے۔
اُنھاں چُوڑے توڑے رںگلے, پا پا کے ڈاکے۔
کوای ماں دا پُّت نا اُّٹھِآ, دِل غَےرت کھا کے۔
اُه وڑ گاے سارے اںدریں, جِںد جان چھُپا کے۔
جِهڑے کھاںدے رهے سی ماملے, نِّت نِّت اُگراه کے۔
اُنھاں لُّٹیآں مِلخاں ساریآں, بھکھ لاے ِالاکے۔
اُه بَےٹھے تخت مُبارکیں, لّکھ ڈھول وجا کے۔
سُن دِّلی دا گڑھ هِّلِآ, گّل تُر گای ڈھاکے۔
اتِ خُدا دا وَےر هَے, اتِ هُںدی ماڑی۔
آ کیتی اتِ دُرانیآں, کر دھاڑا دھاڑی۔
اُنھاں سوهنی خلکت رّب دی, کُل پھُوکی ساڑی۔
اُنھاں تھےه کیتے کای وّسدے, کُل مِلخ اُجاڑی۔
ِاه سبھ کُجھ کر جڑھ پُّٹِآں, گّل کیتی ماڑی۔
سری اںمرِتسر دربار نُوں, چُّک سَےنا چاڑھی۔
پر پَےںدے هُن مُکابلے, زرا سُنو اگاڑی۔
سُن سُن اهِمد شاه دے, نِّت نِّت دے کارے۔
سِںگھ بِپھرے پاے سی کهِر دے, اّگے هی سارے۔
هُن اںمرِتسر دی لُّٹ نُوں, بھلا کَون سهارے۔
آ کّٹھے هو گاے سُورمے, چھّڈ کُوںٹاں چارے۔
آ چڑھِآ جوش نِهںگاں, بھکھ پاے اںگِآرے۔
اُنھاں بدلے بانے کےسری, دوهرے دستارے۔
اُنھاں پھڑ لایآں تےگاں لںمیآں تے برچھے بھارے۔
اُنھاں چُّکے پُّتر کال دے, کھںڈے دو دھارے۔
اُه لَےن شهیدی ڈولڑا, آ بَےٹھے کھارے۔
آ مَوت نے گاایآں گھوڑیآں, کل کیتے وارے۔
پر چاا چڑھِآ کلجوگناں, سّٹ پای نگارے۔
گُربخش سِںگھ نِهںگ, هويا دلاں دا موهری۔
اُنھ سیس دُمالا ساجِآ, رّکھ رّب تے ڈوری۔
اُنھ کھںڈا بنّھِآ لّک نُوں, لا سانے دوهری۔
اُنھ برچھا پھڑ لِآ دھڑی دا, جِهدی لںمی پوری۔
اُنھ کھِّچی تےغ مِآن 'چوں, رّت پینی گوری۔
اتے پا شهیدی چولڑا, گل اَےداں توری۔
"جِنھ رن-تّتے وِچ لَےنی, اّج مَوت دی لوری۔
اُه اّگے آ جااے سُورما, ڈھِّل لااے نا بھوری۔
جِنھ کرکے جِںد پِآری, بھّج جانا چوری ۔
اُه هُنے هی پترا واچ جااے, گّل کیتی کوری۔"
گوبِںد سِںگھ دے پُّتراں, سُن بچن کرارا۔
دھُوه کرِپاناں تِّکھیآں, لِآ جوش هُلارا۔
اُه کرن مخَولاں مَوت نُوں, کی تُرک وِچارا۔
اُنھاں 'ستِ سری اکال' دا ِاک چھّڈ جَےکارا۔
دل مار چھڑّپے آ گِآ, کُل اّگے سارا۔
اےنے چِر نھُوں ٹاںگُوںآں, آ خبر سُناای۔
نھےری چڑھی دُرانیآں, هُن نےڑے آای۔
رن-تّتے دے آشکاں, سّٹ دھَوںسے لاای۔
سِںگھاں اتے دُرانیآں, هُن سُنو لڑاای۔
'هرِمںدر' دے کول, پوِّتر دھرتی اُّتے۔
آ وّجے ڈھول دوّلِاُں, اُس خُونی رُّتے۔
آ تیراں سِریآں چُّکیآں, سّپ جاگے سُّتے۔
آ کھںڈے نِکلے شُر کر, ِاک دُوجے اُّتے۔
آ نےزِآں هِّکاں پاڑیآں, پا پا کے کھُّتے۔
لّکھ ماواں اَوںتر هو گایآں, لّکھ پيو نِپُّتے۔
آ تےغاں کیتے ڈّکرے, دے دے کے بُّتے۔
پر هّلا کرکے کهِر دا, سِںگھ چڑھ گاے اُّتے۔
وےکھی جدوں نِهںگاں دی, تےغ پٹھاناں۔
اُنھاں آتِش خادھی کهِر دی, مّچِآ گھمسانا۔
اُنھاں جُّسے چِنگاں چھّڈیآں, پای سّٹ ودانا۔
اُنھاں کلماں پڑھ کے نّبی دا, کھا کسم کُرانا۔
اُنھاں لاای اّگ مَےدان نُوں, بھُنّ سُّٹیآں دھاناں۔
اُںتھے ڈھالاں بن گایآں بھابیآں, تےغاں نناناں۔
آ خُونی گِّدھا کھڑکِآ, کل گايا گانا۔
اُتھے هُس هُس ڈِّگے سُورمے, چُّک گِآ دانا۔
اُتھے ٹُّٹ ٹُّٹ پَےن جوانیآں, جِاُں ساج پُرانا۔
اُتھے مَوت نے ماری کِلکِلی, کھا کھا کے کھانا۔
اُتھے وّٹاں توڑیآں لهُو نے, بھر گایآں نواناں۔
پر کِهڑے ماں دے پُّت نے, اّج گھر نُوں جانا۔
گُربخش سِںگھ نِهںگ جدوں, ِاه ڈِّٹھا اّکھیں۔
بھڑتھُو پايا پٹھاناں, آ چویں وّکھیں۔
اُنُوں چڑھِآ جوش اگںم دا, اّگ پَے گای کّکھیں۔
اُنھ آکھِآ تےغے مےریاے, اّج ِاّزت رّکھیں۔
اّج کابل رون پٹھانیآں, ڈھاه جااے بلّکھیں۔
تُوں کر دے ڈّکرے دلاں دے, کُّل فَوجاں بھّکھیں۔
تُوں کھا جا وّڈھ وّڈھ بوٹیآں, رّت وَےری چّکھیں۔
اُه وڑ گِآ رن وِچ ڑِںگدا, جِاُں واڈھا رّکھیں۔
اُه مارے تےغ جاں موڈھِاُں, جا نِکلے وّکھیں۔
اُنھ کُّترے کیتے سُورمے, دے دے پردّکھیں۔
پر لُوںبے لّگے آن کے, هُن دوویں پّکھیں۔
بھاںبڑ مّچے دُوّلِاُں, هُن آ کے چںگے۔
رن تپِآ آرھن واںگراں, رّت سڑِآ مںگے۔
لّکھ چّلن تےغاں برچھیآں, اتے تیر تفںگے۔
اُتھے سُسری واںگُوں سَوں گاے, ِانھاں دے ڈںگے۔
اُتھے ماواں دے پُّت سُورمے, کھا پھّٹ بے-ڈھںگے۔
لّکھ بُرکی بن گاے مَوت دی, هّد وّٹاں لںگھے۔
اُتھے تڑفن دھڑ بے-اَوڑکے, سِر نںگ-دھڑںگے۔
سِر, نِهںگاں, سُورِآں, چُّک برچھیں ٹںگے۔
اُتھے بھّکھی جاوے دلاں نُوں, جم مار دُڑںگے۔
پٹھان واهُن سرواهیآں, سِںگھ رام-جںگے۔
پر دووےں دھِراں دے سُورِآں, هّتھ دّسے چںگے۔
دِن ڈُّبِآ پایآں تّکالاں, هو گایآں اخیراں۔
دوهاں دھِراں دیآں رّجیآں, رّت پی شمشیراں۔
تھوڑھا سیگا خالسا, تد وی رندھیراں۔
نھےری چڑھی دُّرانیآں, کر سِّٹی لیراں۔
گُربخش سِںگھ نِهںگ, چھّڈ گِآ نزیراں۔
پا گِآ شهیدی سُورما, گھّت گِآ وهیراں۔
سُورے مر گاے دھرم توں, کر سفل سریراں۔
جّگ رهیآں کهانیآں, وارتاں لُکیآں تسویراں۔
