دےس وںڈ دے 1947 وےلے هواے اُجاڑے دی دردناک داستان۔
چُنّی مےری لیراں کتیراں بھَےناں ديو ویرو !
وے مےری چُنّی لیراں کتیراں
بُجھیآں کھِّتیآں ڈُّب گاے تارے
رات هنےری کھِّلیآں مارے
سهِک رهیآں تکدیراں,
بھَےناں ديو ویرو !
وے مےری چُنّی لیراں کتیراں
ٹُّٹیآں ساریآں هّداں بنّے
ِاتھے سارے هو گاے انّھے
بھَےناں لُّٹیآں ویراں,
بھَےناں ديو ویرو !
وے مےری چُنّی لیراں کتیراں
لےکھاں اُتے شاهیآں ڈُلھیآں
سےجوں ڈِّگ کے پَےریں رُلیآں
سّسیآں, سوهنیآں, هیراں,
بھَےناں ديو ویرو !
وے مےری چُنّی لیراں کتیراں
بھَےن کِسے دی پای کُرلاوے
کھُںجھِآ وےلا هّتھ نا آوے
کر لاُ کُجھ تدبیراں,
بھَےناں ديو ویرو !
وے مےری چُنّی لیراں کتیراں
بابل دیآں اّکھیآں دے چانن,
اںمیں دے ارمان
مَوت دی گھوڑھی چڑھے
اّج ویراں دی بھَےن نِمانی,
کِسدی واگ پھڑے
بھَےناں دِاُ ویرو۔
وے مےری چُنّی لیراں کتیراں۔
