وے دِل بِجڑے دے آلھنے ’تے آ گِآ,
مَےں بھُّل گای مهِل سوهنِآں۔
وے سانُوں کّکھاں دِآں تیلِآں نے بھاا لِآ,
رهی نا وّس گّل سوهنِآں۔
ِاه چںدرا تے هوا توں نا ڈردا,
جڑھ کّچی آلنے دی تاںهیاَوں گھڑدا۔
پیںگھ پِآر والی پاای,
وِّچ سےج وی وِچھاای۔
مےرے آاُن دی خبر جد آای,
سجا ’تا پل-پل سوهنِآں۔
دِل بِجڑے دے آلنے ’تے آ گِآ,
مَےں بھُّل گای مهِل سوهنِآں ۔
تیلا-تیلا کر گھر نُوں سجايا اے,
کُولے-کُولے اںگ گھاه دے لِآيا اے۔
مَےں نواں ِاتِهاس بنااُنا,
بِجڑے نال وِآه کروااُنا۔
رُّخاں کّٹ جو سےجاں بنیآں,
سرب اُهناں ’تے نیںد نا آاُںنا۔
تُوں منّ مےری گّل سوهنِآں,
وے دِل بِجڑے دے آلھنے ’تے آ گِآ۔
مَےں بھُّل گای مهّل سوهنِآ۔
سانُوں پتا میںه-نےری آاُنا,
جِهناں نے آن آلنا ڈھاهُنا۔
پِآر دی تاکت وےکھیں سّجنا,
اساں پھِر نواں آلنا پااُنا۔
کُّکھیں کدے نا بّچیآں مارنا,
رُّکھاں ’تے زِںدگی نُوں گُزارنا۔
کهاں مَےں سّچی گّل سوهنِآں,
وے دِل بِجڑے دے آلھنے ’تے آ گِآ۔
مَےں بھُّل گای مهّل سوهنِآں۔
