پُورب نے کُجھ لّبھِآ
کِهڑے اںبر پھول!
جِاُں هّتھ کٹورا دُّدھ دا
وِچ کےسر دِّتا گھول۔
چانن لِّپی رات نے
سّت سگںدھاں ڈوهل
اںبر فسلاں پّکیآں
تارِآں لا لاے بوهل
آساں کّتن بَےٹھیآں
تںد سُبک تے سوهل
بھر بھر لّچھے پَےن وے
رےشمی اّٹی جھول
ارپی کِس نے جِںدڑی
چارے کنّیآں کھوهل
بّدلاں بھر لای اّکھ وے
پَوناں بھر لای جھول
پںچھی تولے پراں نُوں
ٹاهنا گاایآں ڈول
لَے دے کھںبھ وِکںدڑے
جاں رهِ پاُ ساڈے کول
وے پردےسیآ !
