وِهڑے 'چ اُّگے
بوهڑ دے نِّکے بُوٹے سںگ مَےں دِنے رات پِآں باتاں پاواں
تُوں اےں ساڈے سُپنے ورگا
جِدھی تابیر بڑی لںمےری
کَون مانےگا تےریآں ٹھںڈھیآں چھاواں
نا تُوں جانے نا مَےں جانا
کِهڑا پںچھی نال تےرے رل گیت گااےگا
کھِزاواں تے رُّت بهار دے نگمے
ناں تُوں جانے نا مَےں جانا
تےرے نِّکے پّتراں وِّچ دھڑک رهی هَے
آون والے کّلھ دی چھاں
ِاکلاپے دی دھُّپ دا لُوهِآ
آپنے کّلھ نُوں مان رِها مَےں اےس هےٹھاں
ِاه تاں تَےتھوں لُکِآ نهیں هَے
سُپنکار کای اّکھیآں
تےرے ورگے مےرے ورگے سُپنے اُن رهیآں هن
کُجھ دَےںت ِانھاں نُوں کوه رهے نے بھرے بزاریں
پر اُنھاں دا وّس نا چّلے
تےرے واںنگُوں جڑھاں ِانھاں دیآں مِّٹی وِّچ هن
جُّگاں جےڈیآں لںمیآں
کوای ِانھاں نُوں اُکھاڑ نهیں سکدا
آخر مِّٹی کِنّا لهُو جیر سکےگی
آخر مِّٹی بول پای هَے
تےرے ورگا سُپنا تّکدیآں
مےریآں اّکھیآں
ِاک دِن سَوں جانگیآں
پر ِاه سُپنا جاگدا رهِسی
تُوں هواےںگا
مَےں هوواںگا
سبھ هوونگے
